Vol verwachting passeerden we de grens van Colombia. Het land is in Europa natuurlijk vooral bekend van drugskartels (Pablo Escobar), ontvoeringen, schietpartijen/ moordpartijen en de farc. Maar de laatste tijd is het behoorlijk rustig.
Vanuit Medellin was het nog ongeveer 740 km naar Cartagena. Na afscheid te hebben genomen van Dennis, was het tijd om aan deze laatste kilometers in Zuid Amerika te beginnen. Lees verder
En toen waren we in Colombia, weer een nieuw land en voor ons het laatste land in Zuid Amerika.
We wisten niet zo veel van Ecuador, alleen dat de evenaar er doorheen loopt en dat de Galapagos eilanden bij het land horen. We hadden al wel van veel fietsers gehoord dat het er mooi is, dat de klimmen steil zijn en dat de mensen vriendelijk zijn. We waren dus benieuwd! Lees verder
Na nog een dagje rust in Tumbaco, bij Quito, was het hoog tijd om weer verder te gaan. Dat viel nog niet mee, na 1,5 week niet heel veel beweging. Maar die dag stond er meteen al weer een ander hoogtepunt op het programma; we zouden de evenaar oversteken! Lees verder
Op 18 september vertrokken we vanaf het vliegveld in Quito, naar de Galapagos eilanden. We hadden een bootcruise van 6 dagen geboekt.
En toen waren we in Ecuador! Dat begroette ons met zelfs nog meer hitte dan waarmee Peru ons had uitgezwaaid en met dezelfde tropische omgeving, inclusief de rijstvelden. En natuurlijk met dezelfde stormachtige (tegen)wind die ons elke dag weer begeleidde.
Het openbare leven en de mensen in Peru verschillen niet veel met die in Bolivia. De mensen (op het platteland en in de bergen) zijn over het algemeen net zo arm en dragen dezelfde (traditionele) kleding. Lees verder
We hadden besloten om een groot gedeelte van Peru niet te fietsen om tijd te sparen voor andere landen waarvan we van iedereen hoorden dat die zo mooi moeten zijn; onder andere Colombia en Mexico. Aangezien Mexico ook nog eens enorm is, denken we dat we daar heel wat tijd zullen doorbrengen. Lees verder