Na de avontuurlijke grens oversteek tussen Argentinië en Chili moesten we er toch aan geloven, de Carretera Austral! Veel over gehoord en gelezen. Volgens de een moest de route nog mooier zijn dan volgens de ander. En over de zwaarte van de route deden horrorverhalen de ronde. Lees verder
Toen we Coyhaique verlieten regende het een beetje. Op zich was het een goede temperatuur om te fietsen. Gelukkig bleef het niet lang regenen en bleef de temperatuur goed. We reden nog steeds over asfalt, dus het ging lekker. Ook omdat het meeste vlak of heuvelaf ging. Een paar kleine heuveltjes, maar dat mocht geen naam hebben. Een heerlijke fietsdag dus. Lees verder
Na 3 dagen rust, toch maar vertrokken voor de volgende etappe, naar Cerro Castillo. Weer 2 dagen fietsen. De weg was wonderbaarlijk goed en vlak, maar een paar heuveltjes vergeleken bij wat we daarvoor hadden. Lees verder
Toen we op het punt stonden uit Cochrane te vertrekken, kwam Pablo ineens de camping op! Wat leuk om hem weer te zien! Sinds Puerto Natales hadden we hem niet meer gezien en we hadden ons al vaak afgevraagd waar hij zou zijn. Hij was in Torres del Paine geweest en had daar 10 dagen gewandeld. Lees verder
De eerste etappe van de Carretera Austral bestond uit de 230 km naar Cochrane. Je krijgt hier geen enkele km kado, dus het waren weer zware kilometers. De eerste dag 102 km van Villa O’Higgins naar Rio Bravo, vanwaar de boot vertrok naar de overkant van een meer. Lees verder
En toen het stuk lopen; 6 km lang ploeteren… Om een uur of 9 ’s ochtends vertrokken. Het had die nacht heel hard en lang geregend, dus het pad was nat en glibberig. Het eerste stuk ging heel steil omhoog door een smal kloofje. De voortassen moesten er dus meteen al weer af. Lees verder
Na nog een tijdje getwijfeld te hebben besloten we toch maar om het warme hostal in Puerto Natales te verlaten en weer op de fiets te stappen om naar het nationale park Torres del Paine te fietsen. Toen we een paar kilometer op weg waren, doemden er uit de verte 4 andere fietsers op. Met de fietsers hebben we nog wat tips uitgewisseld over de route. Op een bepaald moment zijn we van de verharde weg afgegaan en een gravelweg ingeslagen naar het nationale park. Lees verder
Toen we op de fiets stapten bleek dat de wind inderdaad erg gunstig was. Het stormde, maar we hadden wind mee dus dat was heerlijk. We vlogen gewoon. Maar na ongeveer 30 km was dat gedaan. We kregen die storm van de zijkant en werden zo nu en dan bijna van de weg geblazen. Soms kwam hij zelfs wat scheef van voren. Het werd er dus niet leuker op. Onze snelheid ging van 25-30 km/u naar 10-15 km/u. En de zon, die eerst nog zo uitbundig had geschenen, was ook verdwenen en het werd koud. Ongeveer 80 km hebben we een gevecht geleverd met die wind. Lees verder
Na een lawaaige nacht bij de grenspost met niet zo heel veel slaap, de beide grenzen overgegaan. Geen problemen gehad. Direkt na de Argentijnse grens begon een gravelweg met vooral in het begin veel gaten en kuilen. Daar zijn we onze brandstofflessen verloren… Niet zo mooi, want zonder brandstof kunnen we niet koken. Gelukkig hadden we nog een gasblikje + brander in de tas. Daarop ’s avonds dus maar gekookt. Lees verder
Vanuit Punta Arenas, Chili, willen wij iedereen hele fijne feestdagen wensen en een heel gelukkig, gezond en sportief 2013.