Carretera Austral; Villa O’Higgins – Cochrane

De eerste etappe van de Carretera Austral bestond uit de 230 km naar Cochrane. Je krijgt hier geen enkele km kado, dus het waren weer zware kilometers. De eerste dag 102 km van Villa O’Higgins naar Rio Bravo, vanwaar de boot vertrok naar de overkant van een meer. We dachten dat we dat redelijk makkelijk konden doen in 1 dag. Viel wederom tegen. De weg was zwaar (gravel) en er zaten veel steile klimmen in. De omgeving was erg mooi, dus dat maakte veel goed. En gelukkig waren de laatste 20 km vlak. Maar het was toch weer een lange fietsdag.

Bij het vertrekpunt van de boot is een afgesloten wachthuisje met wc en een kraantje. Daar hebben we in geslapen, dat scheelde het opzetten van de tent. Het was net een vakantiehuisje met een mooi uitzicht op de bergen en het water.

De volgende ochtend vertrok de eerste boot pas om 11 uur, dus we konden rustig aan doen. Maar dat betekende ook dat we pas laat op de fiets zaten. En het ging al meteen omhoog. En heel steil. Er zat een stuk tussen van 20%, dus we moesten de fietsen weer 1 voor 1 duwen. Het ging omhoog naar ongeveer 450 meter in 15 km, dus dat was een hele klim. We hebben er dan ook weer uren over gedaan. Daarna reden we door een schitterende kloof met het rivierwater ver onder ons. Toen we die kloof uit kwamen, ging het naar beneden en begon het te regenen. Na de afdaling werd het gelukkig vlak, dus konden we eindelijk wat opschieten. Toen het heel hard begon te regenen hebben we even geschuild en daarna werd het gelukkig weer droog.

Van de Duitsers op de camping in El Calafate hadden we gehoord dat er ergens, ongeveer halverwege Cochrane, een verlaten camping moest zijn. Zij hadden daar gewoon gekampeerd. We kwamen die camping inderdaad tegen en hebben de tent er ook opgezet. Een mooi plekje met een schuilhut en een tafel. Er was zelfs een kraan die het nog deed.


Het laatste stuk naar Cochrane was ook niet makkelijk. Het was weer erg warm (35 graden) en de zon brandde op onze huid. De weg ging nog een stukje vlak, maar dat duurde niet lang. Toen ging het meeste omhoog, alhoewel niet zo steil als het eerste stuk. Het was nog 80 km naar Cochrane, maar heel veel daarvan ging dus heuvelop. En de weg was slecht! Overal gaten, kuilen, wasbord en grote losse stenen. Toen we eindelijk een stukje af konden dalen (5 km voor Cochrane), was de weg zo slecht dat ook dat stapvoets ging. Maar we hebben het gehaald, en wat waren we blij dat we er waren. We hadden gehoord dat er een camping in het midden van het dorp zou zijn, en dat klopte. En eindelijk weer een winkel waar we wat lekkere dingen konden kopen. Ook omdat we nu weer geld hadden, want in Cochrane is een bank; de eerste sinds een lange tijd (de eerste in Chili). Gelukkig hadden we precies genoeg geld over gehouden van Torres del Paine om in Villa O’Higgins net genoeg eten te kunnen kopen om in Cochrane te komen.

De omgeving is wel prachtig, om elke hoek wel weer een ander uitzicht. Er zijn meren, valleien, tropisch aandoende bossen, besneeuwde bergen, rivieren en overal komt water naar beneden. Ook overal vers water voor de bidons dus en ook lekker fris om even in af te koelen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *