Na 2 nachten in het leuke hostal in Curacautin om een beetje uit te zieken, zijn we toch maar weer verder gegaan. We moesten toch een keer weer verder. We wilden het land dwars oversteken om bij de kust, ongeveer bij Concepcion, uit te komen. Dat was nog een heel stuk fietsen. Lees verder
Na weer een gedwongen rustdag door slecht weer, hebben we een uitstapje gemaakt naar de volgende vulkaan; Lonquimay. Het dorp ligt op ongeveer 950 meter en we moesten omhoog naar 1815 meter, waar een wandeling naar een zijkrater van de vulkaan begon. De vulkaan is voor het laatst uitgebarsten in december 1988 en op 1e kerstdag van dat jaar was er een 2e uitbarsting uit deze zijkrater. Lees verder
De camping bij het nietszeggende plaatsje Cunco was zo leuk dat we besloten er een dag te blijven. We hadden een super leuke en grote plek met een picknickbank met dak, lamp en stroom en nog net uitzicht op de vulkaan Villarrica in de verte. Ook was er een zwembad; het water was wel vrij koud, maar het was wel lekker om met de benen in het water in de zon te zitten. Lees verder
Na een rustdag (die altijd gevuld zijn met vanalles en nogwat; allemaal kleine dingetjes) in Pucon, zijn we naar het nationale park Huerquehue gegaan. Lees verder
Er zijn vanuit Junin 2 routes richting de Chileense grens. De ene is een beschutte weg door een bos van apenbomen en de andere is veel opener en kaler en gaat langs de vulkaan Lanin. Omdat de windrichting per ongeluk heel gunstig was voor ons, zuid/zuidoost ipv de eeuwige westenwind, besloten we om de open route te volgen. We hadden immers wind mee en de weg is geasfalteerd. Lees verder
Eindelijk, het was inmiddels al ongeveer half 12, konden we dan toch uit Bariloche vertrekken. Eerst richting Villa de La Angostura, ongeveer 85 km. We wilden proberen dat te halen, maar of dat zou lukken hing natuurlijk voor een groot deel van de weg af. Het enige dat we wisten was dat het asfalt is. Lees verder
We moesten noodgedwongen nog een dag in Bariloche blijven. Maandag weer terug naar de douane voor de ritsen. Uiteindelijk bleek dat ze er waarschijnlijk wel waren (aangekomen op 6 februari), maar dat de postzak waar ze in zaten nog niet geopend was. Het was inmiddels ook slechts de 18e… De volgende postzak zou de volgende dag geopend worden. Alle poststukken moeten dan bekeken worden door iemand van de douane om te kijken of er ook belasting betaald moet worden over de ingevoerde goederen. Pas woensdag kon het dan worden opgehaald. Lees verder
Vanuit Futaleufu was het 10 km genieten van een goede asfaltweg met maar een paar heuveltjes. Daarna was de Chileense grens en was het afgelopen met de goede weg. Voor de verandering duurde het niet eerst nog minimaal 10 km voordat we bij de Argentijnse grens waren, maar was deze meteen om de hoek. Daarna nog ongeveer 40 km erg slechte weg naar Trevelin. Lees verder
Eindelijk doet onze SPOT het! We moesten er eerst zo’n 3000 km voor fietsen, maar nu doet hij het eindelijk. In het zuiden heeft de satelliet geen bereik. Vanaf nu zou het dus mogelijk moeten zijn om ons ook op de kaart te volgen en te zien waar we nu eigenlijk precies zijn.
Na de avontuurlijke grens oversteek tussen Argentinië en Chili moesten we er toch aan geloven, de Carretera Austral! Veel over gehoord en gelezen. Volgens de een moest de route nog mooier zijn dan volgens de ander. En over de zwaarte van de route deden horrorverhalen de ronde. Lees verder