We zijn met de bus van Cochabamba naar La Paz gegaan. Het was een lang stuk, waarvan het eerste stuk erg zwaar door de lange klimmen en het laatste stuk saai. En dat klopte inderdaad. Vanuit Cochabamba leek de klim nooit te eindigen en het laatste stuk was inderdaad erg kaal en saai.
In 6 dagen zijn we van Sucre naar Cochabamba gefietst. Het was weer een zware tocht met heel veel klimmen. De eerste dag ging het meeste naar beneden, dus konden we weer even wennen.
Het was moeilijk om Tupiza te verlaten, maar we moesten toch weer eens verder. Na 4 zware dagen fietsen kwamen we aan in Potosi. Potosi was ooit de belangrijkste stad op aarde (zelfs belangrijker dan Rome en Parijs) omdat in de bergen er omheen een enorme voorraad zilver werd gevonden.
Van onze motorrijdende Duitse vriend Frank (die we inmiddels al een aantal keer op verschillende plaatsen zijn tegengekomen) hadden we gehoord dat het leuk was om hier een tripje te paard te doen. Hij had dat ook gedaan en hij vond dat erg leuk. Nu is Ronnie niet bepaald een paardenfan, maar dankzij Frank z’n enthousiasme hebben we besloten om het toch te doen. Het zou Ronnie z’n eerste, maar misschien niet eens laatste, ervaring op een paard zijn.
We waren terug in Tupiza, maar wilden de beroemde zoutvlakte van Uyuni (Salar de Uyuni) wel zien. We besloten daarom om met een tour mee te gaan. Vanuit Tupiza en Uyuni gaan dagelijks tours naar de zoutvlakte en het zuidwesten van Bolivia. Als je vanuit Tupiza gaat is het een 4-daagse tocht.
Vol goede moed vertrokken we uit Tupiza, richting Uyuni. We wisten dat het zwaar zou worden, dus we hadden genoeg eten en water mee voor 2 tot 3 dagen. Het ging meteen omhoog, maar dat was wel te doen. Ongeveer 4 km na Tupiza moesten we afslaan en kwamen we op een onverharde weg. Lees verder
Het leven in Bolivia speelt zich grotendeels af op straat en op de (overdekte) markten. Daarnaast zijn er nog veel hele kleine winkeltjes die van alles en nog wat verkopen. Maar het belangrijkste product dat deze winkeltjes verkopen is; cocabladeren (ja, hier wordt ook cocaïne van gemaakt). Zakken vol staan er de deuropeningen. Lees verder
De laatste 70 km naar de grens waren ook niet gemakkelijk. Er was veel wind, die natuurlijk weer uit de verkeerde richting kwam; recht van voren. De wind wilde blijkbaar niet dat we naar Bolivia zouden gaan en wilde ons in Argentinië houden. Maar we zijn er gekomen.
Regelmatig zagen we onderweg kleine altaartjes, huisjes en soms hele gebouwtjes met picknickplaatsen en bbq, helemaal bedolven onder de rode versierselen en vlaggen. We vroegen ons af wat al dat rode nu te betekenen had en hebben het opgezocht. Het is een ode aan Gauchito Gil, een legende hier in Argentinië. Lees verder
Na weer een welverdiende rustdag in Tilcara was het tijd voor het laatste stuk naar de Boliviaanse grens. De eerste 65 km gingen allemaal bergop en waren dus zwaar. We zijn aangekomen in de plaats Abra Pampa, de laatste grotere plaats voor de grensplaats La Quiaca. Het is nu nog 70 km naar de grens, dus morgen hopen we die over te steken.
