Op zondagavond zijn we in Santa Maria opgehaald door Jan en Antonia uit Santiago. We hebben hen ontmoet in het nationale park Los Alerces, in Argentinië (wij gingen naar het noorden, zij naar het zuiden). Ze nodigden ons uit om bij hen te logeren als we naar Santiago zouden willen. Het werd een gezellige avond. We hebben met z’n allen gegeten en het was al weer laat toen we vertrokken. De fietsen en alle tassen konden mooi in de achterbak van de pick up.

De volgende dag Santiago verkend met Antonia als gids. Het is leuker om een stad te bezoeken met een local die van alles kan vertellen dan met alleen maar een reisgids. De stad heeft niet heel veel bezienswaardigheden, de meeste oude en interessante gebouwen zijn gesloopt en vervangen door nieuwbouw. Dat is wel zonde.

Mel en Chris kwamen ook weer terug naar de stad (na een uitstapje van een aantal dagen naar Valparaiso), dus daar hebben we een gezellige middag mee doorgebracht op een terras en hebben onze avonturen en nog te beleven avonturen besproken. Het weer is hier heerlijk, het is net zomer.

Het weekend zijn we naar de kust geweest, naar het strandhuis van de familie van Antonia. Een super mooie plek waar de rijken der Chili hun vakantiehuizen hebben. Sommigen hebben zelfs een eigen helikopter landingsplaats! O.a. de president en de eigenaar van de landelijke vliegmaatschappij hebben er een huis. We hebben een erg leuk en gezellig weekend gehad, met wijn bij de open haard en een bbq in de tuin. We hebben zelfs nog een stukje gefietst.

De laatste (hete) dagen hebben we besteed aan het afhandelen van de nodige dingen zoals het (weer) naar huis sturen van spullen en inlezen over de volgende etappe, door de woestijn. En relaxen en genieten van het (even) weer in een huis zijn/ een thuis hebben.

Morgen (woensdag) vertrekken we, na 1,5 week, weer uit Santiago. We gaan met de bus ongeveer 1700 km naar het noorden, naar San Pedro de Atacama in de Atacama woestijn. Dat is een hele andere en volgens velen een prachtige omgeving. Het is de droogste en hoogste woestijn op aarde, het regent er nagenoeg nooit. Op sommige stukken is er nog nooit neerslag gemeten. We gaan met de bus omdat het een heel stuk fietsen is door niet een heel interessant gebied. Dat kost te veel tijd.

Na een paar dagen in en bij het dorp om de bezienswaardigheden te bekijken en te wennen aan de hoogte (het dorp ligt op bijna 2500 m hoogte), is het toch echt tijd om weer op de fiets te stappen voor een zwaar stuk door de woestijn en op grote hoogte, weer richting Argentinië. We moeten over een pas van 4800 meter hoog om bij de grens met Argentinië te komen. Daar laten we Chili voor de laatste keer achter ons.