Na 2 weken van niksdoen en 1,5 gezellige week bij Jan en Antonia was het toch weer tijd om te gaan. We hadden een busreis naar Calama geboekt, een reis van ongeveer 22 uur. Van daaruit moesten we dan nog met een andere bus naar San Pedro de Atacama. Omdat het zo’n lange reis was, hadden we de meest luxe stoelen geboekt, stoelen die je helemaal kunt omtoveren tot bed. Net als 1e klas in een vliegtuig.

Jan en Antonia brachten ons naar het busstation en toen moesten we toch echt afscheid nemen. Het was erg gezellig geweest en hun gastvrijheid was super. We hadden graag nog even gebleven, maar we moesten toch een keer weer verder.

De busreis was inderdaad lang, maar de bedden lagen prima. Maar erg veel slaap krijg je nooit in een bus of vliegtuig. Toen we in Calama aankwamen bleek dat we nog 4 uren moesten wachten op de eerste en volgende bus naar San Pedro. Tsja, dat was dus minder. Om een uur of 6 ’s avonds kwamen we dan eindelijk aan in San Pedro. Toen moesten de fietsen nog in elkaar, want die hadden we in dozen verpakt. Toen dat klaar was snel een camping opgezocht. Het was een vermoeiende dag geweest.

De volgende dag het dorpje verkend. Een heel apart en klein dorpje; alle huizen zijn gemaakt van Adobe, een soort klei, met takjes er in verwerkt. Maar heeeel toeristisch! Dat was wel weer even een schok voor ons, we waren wel op een paar toeristische plaatsen geweest de laatste tijd, maar dat merkten we eigenlijk niet zo. Hier wel. Ineens weer veel meer blonde mensen, vooral Duitstaligen.

We zijn 5 dagen gebleven en in die 5 dagen hebben we de omgeving bekeken. Die bestaat helemaal uit zand, rotsen en zoutvlakten. We zijn op de fiets naar een zoutmeer geweest waar je in kunt zwemmen. Dat meer is zo zout dat je blijft drijven, net als in de Dode Zee. Het water was ijskoud, maar de omgevingstemperatuur was hoog genoeg om weer snel warm te worden. Heel apart om te blijven drijven in water, je wilt je benen wel naar beneden doen maar dat wil bijna niet. Ze gaan vanzelf weer omhoog. We hebben ook nog wat in de omgeving van het dorp gefietst.

We zijn met een tour naar de Tatio geisers geweest. Daarvoor moesten we belachelijk vroeg op, we zouden tussen 4 uur en half 5 ’s ochtends worden opgehaald. Dus wij stonden braaf om 4 uur voor het hek van de camping. Op een gegeven moment kwamen er allemaal busjes en bussen voorbij, maar niet een stopte. Het werd later en later, en we stonden op het punt om weer de tent in te kruipen toen er eindelijk een busje stopte. Het was inmiddels al bijna 5 uur… Maar de gids maakte alles goed. Een hele leuke man die heel veel kon vertellen over de geisers en de omgeving. Achteraf was het ook niet zo erg dat we wat later waren, want toen wij aankwamen waren de meesten al een stuk verder en was het dus niet zo druk meer. Ook was het wat minder koud, omdat het al iets later was.

De reden dat die tours zo vroeg gaan is dat uit de geisers allemaal stoom komt en hoe later op de dag (ochtend), hoe meer de stoom wordt weggeblazen door de wind. Dan zie je die stoom dus niet meer zo mooi omhoog gaan. De geisers liggen op een hoogte van ongeveer 4300 meter en het was daar dus zo vroeg in de ochtend ijskoud! Het was ongeveer -10˚C. Ontbijt was inbegrepen, maar dat was buiten! Heel koud, maar wel heel apart zo tussen de stoom van de geisers. Je kon gewoon tussen al die geisers doorlopen, maar je moest goed uitkijken want als je in zo’n gat valt of door de bodem zakt val je in kokend heet water. Het was een mooi gezicht, er zijn daar heel veel geisers en je ziet al die stoompluimen omhoog gaan.

We hebben dus die dag de zon zien opkomen op een speciale plaats en we hebben hem ook weer onder zien gaan op een speciale plaats. Weer met een tour; we wilden fietsen, maar daar waren we eigenlijk te lui voor en we wilden niet in het donker weer terug fietsen.

In de Valle de la Luna (vallei van de maan, omdat een deel ervan op de grootste krater op de maan lijkt) kun je de zon prachtig zien ondergaan. De omringende bergen kleuren heel mooi oranje/roze/rood. We moesten een zandheuvel oplopen en van daaraf konden we de hele omgeving bekijken. Erg mooi, ondanks de sluierbewolking die de zon in het begin tegenhield. Het werd dus een lange dag!

De volgende en laatste dag in San Pedro hebben we besteed aan uitslapen en alles goed inpakken voor de zware tocht over de 4800 meter hoge Paso de Jama.