Onze kleine autovakantie begon al goed: toen we bij Erik en Lindsey in de straat geparkeerd stonden om onze spullen in te laden, kregen we maar liefst 2 boetes! De eerste voor geparkeerd staan met de neus de verkeerde kant op en de tweede omdat alle wielen recht stonden.

We stonden op een heuvel en blijkbaar mag dat niet. Maar hoe hadden wij dat moeten weten? Het werd een dure dag; $ 58,- per boete! Dat was balen!

Maar we waren blij met onze auto; een Ford Edge, een 4WD. Een mooie ruime auto waar onze fietsen mooi in pasten en daarnaast hadden we ook nog meer dan genoeg ruimte voor onze tassen. Wat een luxe, we hoefden nu niet elke ochtend alles op te vouwen/rollen en precies op z’n plek in de tassen te stoppen. We konden het nu lekker ruim in de auto leggen.

Die middag reden we naar Lake Tahoe, een prachtig en groot meer in de Sierra Nevada, en kampeerden tussen de bomen en vlak bij het meer. De omgeving daar is bergachtig en er is oneindig veel dennenbos.

De volgende dag reden we langs het meer. De weg ging behoorlijk omhoog zodat we een heel mooi uitzicht hadden op het mooie blauwe water en de bergen er omheen. We hebben ergens op een camping in een bos gekampeerd en zijn toen verder gereden naar Lassen National Park.

Lassen NP is al weer zo’n prachtig park. Besneeuwde bergen en vulkanen, oneindige dennenbossen, thermische activiteit met borrelende modder (en de stank van rotte eieren) en kleine meertjes. Het is nog vroeg in het seizoen en een groot gedeelte van het park is nog dicht door de sneeuw. We konden dus lang niet alles zien. Maar we willen zeker nog een keer terug komen om ook het achterland in dit park al wandelend te verkennen.

Crater Lake National Park was het volgende park op ons lijstje en route. Het bleek dat ook dit park nog maar net en gedeeltelijk open was door de sneeuw. Normaal gesproken gaat alles pas halverwege juni open, maar gelukkig konden we er nu al kamperen en over een deel van de weg rond het meer rijden. Op de camping lag nog heel veel sneeuw, dus dat was wel apart.

Crater Lake is ontstaan doordat de top van een grote vulkaan 7700 jaar geleden instortte door een gigantische uitbarsting. De hele top stortte in het binnenste van de aarde, waardoor er een enorm gat ontstond. Dat gat vulde zich door de vele jaren heen langzaam met smeltwater van de sneeuw en regenwater, waardoor er een meer ontstond. Het water is zo helder dat je tientallen meters diep kunt kijken en zo schoon dat er eigenlijk helemaal geen vervuiling in te vinden is. Omdat het zo ontzettend schoon en helder is, heeft het een hele aparte en diepblauwe kleur.

Het is inderdaad een schitterend meer, op een indrukwekkende locatie. De weg gaat boven het meer langs, zodat je op het water neerkijkt.  Het is omgeven door bergen en rotsen. Omdat er nog zo veel sneeuw lag, was het net alsof we op wintersport waren. De lucht voelde en rook ook net zo.

Het laatste park op onze route was Olympic National Park, vlak bij Seattle. We zijn het park niet echt in geweest vanwege tijdgebrek, maar we zijn er omheen gereden. Daardoor zagen we een stuk van de bekende, ruige Oregon en Washington coast en weer heel veel bos en bergen. De volgende dag zijn we naar Seattle gereden, waar we wederom kunnen logeren bij mensen (Gary en Betty) die we onderweg hebben ontmoet. Heel lang geleden, op de Carretera Austral in Chile tijdens onze enige regenachtige dag daar. Ze hebben ons de stad laten zien, op de fiets natuurlijk en we hadden mooi de tijd om ons wat voor te bereiden op de volgende fase van onze reis;  Alaska. Veel mensen in Seattle fietsen en we kwamen er achter dat het in de stad verplicht is om een helm te dragen. De eerste dag hebben we gewoon zonder helm gefietst, maar omdat we geen zin hadden in nog een onzinnige boete, hebben we de tweede dag toch maar onze helmen opgezet. Voor het eerst tijdens deze trip hebben wij dus met een helm opgefietst! En niet eens tijdens een gevaarlijke afdaling, maar gewoon in de stadsjungle…

Veel vissers komen uit Seattle en er liggen dan ook veel visserschepen in de havens, ook voor reparatie. Voor wie de serie ‘Deadliest Catch’ op Discovery Channel wel eens kijkt; veel van die vissers komen ook uit Seattle. In 1 van de havens is dan ook een monument voor overleden vissers, zowel mensen die op zee zijn omgekomen als op andere manieren. Een van de namen op de lijst is die van Phil Harris, de kapitein van 1 van de schepen van Deadliest Catch, die overleed na een korte ziekte.

Nu is onze korte vakantie dus al weer voorbij. We hebben de auto ingeleverd en zijn in Seattle. We hebben weer prachtige natuur gezien en het was een leuk voorproefje op Alaska. We hebben veel bos en besneeuwde bergen gezien en de nachten waren behoorlijk koud. Hopelijk is het weer ook een voorproefje van Alaska; we hadden prachtig weer, zonnig en lekker warm.

Nu moeten we weer op de fiets verder. Het is ongeveer 175 km naar Bellingham, dus dat moet in 2 dagen ruim te doen zijn. Daar stappen we op de boot naar Skagway in Alaska, met een tussenstop in Juneau. Dan begint het avontuur pas (weer) echt. Afhankelijk van het weer blijven we een aantal dagen in Juneau om daar rond te kijken. Dan gaan we weer verder naar Skagway en daar stappen we dan echt weer op de fiets voor een ‘rondje Alaska’ om vervolgens door Canada weer naar het zuiden te fietsen.