Vanuit Cusco kun je naar Machu Picchu. Dat kan op verschillende manieren:

1) Je kunt het hele stuk met de trein doen; dat moet een hele mooie tocht zijn maar daarna ben je dan ook failliet. Ze vragen belachelijke prijzen omdat de mensen het toch wel doen.
2) Je kunt met een busje naar een bepaalde plaats en van daaruit moet je dan nog 2 uren lopen langs het spoor of je kunt dat stukje met de trein doen.
3) Je kunt met de bus naar een andere plaats en dan moet je van daaruit nog 6 uren lopen of je kunt dat stuk met de trein doen.
4) Je kunt de Inca trail wandelen; 4 dagen/3 nachten georganiseerd over de oude Inca trail naar Machu Picchu. Dat moet je alleen ver van te voren boeken en voor dit jaar zitten alle treks al vol. Je kunt ook een alternatieve route lopen.

Wij hebben voor de 2e optie gekozen; met een busje naar een bepaalde plaats en dan verder lopen. Het was nog een helse rit in dat busje; ongeveer 7 uren met een chauffeur die z’n rijbewijs ongetwijfeld ergens op internet had gekocht. Hij reed als een gek, maar we hebben het overleefd. We waren samen met Kristoff, onze Belgische fietsvriend.

Het stuk wandelen was vlak en we liepen door het regenwoud met hoge rotswanden om ons heen. Zo nu en dan kwam er een trein langs. Na die 2 uren lopen ben je in het dorp Aguas Calientes van waaruit je naar Machu Picchu kunt. Het dorp ligt in het dal en Machu Picchu een heel stuk daarboven.

Het wordt geadviseerd om vroeg de berg op te gaan omdat het dan minder druk is dan wanneer je later gaat. We zijn dus vroeg opgestaan. Om boven op de berg te komen heb je ook weer keuzes:

1) Je kunt gaan lopen; 400 meter recht omhoog via traptreden
2) Je kunt met de bus omhoog en omlaag
3) Je kunt met de bus omhoog of omlaag en de andere kant op lopen

Kristoff is gaan lopen, wij waren lui en zijn met de bus gegaan. Om een uur of half 7 waren
we al boven. Het was nog fris, maar toen de zon er bij kwam werd het heerlijk warm.

Machu Picchu zelf is indrukwekkend en mysterieus. Er is eigenlijk maar heel weinig over bekend, ze weten nog steeds niet waarvoor het precies gebruikt is. Er zijn wel verschillende theorieën maar welke nou juist is (als er al 1 juist is) weten ze niet. Het schijnt dat het hele complex ongeveer 40 jaar voor de Spanjaarden kwamen verlaten is, waardoor het overwoekerd is geraakt door het oerwoud en de Spanjaarden het nooit ontdekt hebben. In de 19e eeuw is het ontdekt door een Duitser en daarna is het nog gevonden door verschillende locals en onderzoekers. Het wordt gezegd dat deze mensen de schatten hebben verwijderd (met medeweten van de Peruaanse regering) en verkocht aan Europese musea.

In 1911 is het opnieuw ontdekt, door de Amerikaanse historicus Hiram Bingham, die op zoek was naar de verloren stad Vilcabamba. Hij dacht die te hebben gevonden toen hij Machu Picchu vond. Hij trok in het gebied rond om de Inca cultuur te onderzoeken en kwam in contact met 2 boerenfamilies die boerden op de hellingen van de berg. De zoon wees hem op de restanten van een stad en zo werd Machu Picchu echt ontdekt. In 1913 werd een hele editie van de National Geographic aan Machu Picchu, ‘The lost city of the Incas’, gewijd en daardoor werd het bekend onder het grote publiek.

Na vele uren op de berg in de zon zijn we weer naar beneden gegaan en na nog een nacht in Aguas Calientes zijn we weer terug gegaan naar Cusco. Dezelfde manier als we gekomen waren; 2 uren lopen langs het spoor en daarna nog een uur of 7 in het busje met dezelfde idiote chauffeur. Toen we ’s avonds laat terug in ons hostal in Cusco kwamen, stond ons bed al voor ons klaar.