Na 3 heerlijke dagen in The Pad was het toch weer tijd om te vertrekken. We fietsten door Breckenridge, waar we zo veel goede wintersport herinneringen aan hebben en begonnen aan de klim naar Boreas Pass. Een fijne klim, niet al te steil en door een mooie omgeving. Boven aan de pas was het ook prachtig, maar op het moment dat we boven kwamen begon het te regenen. Gelukkig duurde de bui niet heel lang en konden we schuilen onder een afdakje.
Na de afdaling kwamen we in een kaal en licht heuvelachtig gebied en werd de lucht om ons heen steeds donkerder. Ook waren er steeds meer lichtflitsen in de verte. We hoopten maar dat we de bui konden ontwijken, maar die hoop bleek vergeefs. Op ongeveer 25 km voor Hartsel, waar we heen wilden, barstte de bui los. Grote, scherpe hagelstenen vielen op ons neer. We waren blij dat we een helm op hadden, want die beschermde onze hoofden. Maar het enige dat tussen de huid op onze armen en de hagelstenen zat was onze regenjas. De hagelstenen deden pijn op onze armen, op een gegeven moment moesten we zelfs stoppen en staande de bui afwachten. Dagen later waren er nog blauwe plekken te zien op onze armen. We konden nergens schuilen, dus stonden we daar naast de weg in die enorme bui. Toen de hagel eindelijk over ging in regen zijn we snel verder gegaan om zo snel mogelijk in Hartsel te komen. Toen we daar aankwamen waren we nat en koud.
Ook Hartsel is niet meer dan een paar huizen en een restaurantje annex bar. We waren blij dat we er waren en zijn snel naar het restaurantje gegaan. Fietsers kunnen achter dat restaurantje kamperen, maar daar hadden wij niet zo veel zin in in dat noodweer. Dus vroegen we of we misschien ergens binnen mochten slapen, zoals in de kerk of het community center. Dat mocht eigenlijk niet vanwege eerdere niet zulke goede ervaringen met fietsers die er een puinhoop van maakten, maar na even praten met de baas van het community center gingen zo overstag en mochten we daar slapen. Wel op voorwaarde dat we het niemand zouden vertellen. We zagen er vast erg zielig, maar ook betrouwbaar uit, want net daarvoor hadden ze nog fietsers geweigerd. En ook de fietsers die later kwamen werd niet verteld dat ze ook binnen konden slapen. Maar die hebben het waarschijnlijk ook niet gevraagd…. We hadden een heerlijk warme en droge nacht terwijl het buiten onweerde en regende.
De volgende ochtend hoorden we van mensen in het restaurantje dat de weg zo goed als onbegaanbaar was. Zij waren er net overheen gereden maar hadden de grootste moeite gehad met hun grote pick-ups. De weg was heel erg nat en vooral heel erg modderig en glad. Omdat het volgens de voorspelling weer zou gaan regenen en we niet weer vast wilden komen te zitten in de modder, zoals bij Lima, besloten we om over de weg naar Salida te fietsen. We fietsten in de zon door een mooie vallei en na maar 1 klim ging het voornamelijk naar beneden. In Salida besloten we een hotelkamer te nemen en daar waren we later blij om, want aan het eind van de middag werd de lucht weer zwart en volgde er weer een enorme bui. Dit bedoelen ze dus met monsoon seizoen…
