Up

Toen we uit Motueka vertrokken wisten we al dat het de 2 dagen erna slecht weer zou worden; storm en heel veel regen. We besloten daarom om halverwege St. Arnaud te stoppen en daar het weerbericht en de volgende ochtend af te wachten. Normaal gesproken waren we in 1 keer doorgefietst naar St. Arnaud, maar daar is geen supermarkt dus als we een paar dagen zouden stranden zouden we geen eten genoeg meer hebben voor de 2 onverharde routes.

We gingen dus naar Tapawera, 50 km van Motueka. ’s Avonds keken we het weerbericht op tv en het was nog steeds slecht. De volgende ochtend regende en stormde het inderdaad. De wind ging steeds harder waaien en het ging ook steeds harder regenen. Maar ’s middags klaarde het op en werd het nog heerlijk weer. Volgens het weerbericht zou het de volgende dag nog veel slechter worden. Toen we wakker werden was het droog, maar niet lang daarna begon het te miezeren. Die miezer ging al gauw over in harde regen en dat hield de hele dag ook niet meer op. We waren blij dat we er voor hadden gekozen om te blijven. We brachten de dagen door met internetten en lezen en hadden dus wederom 2 onverwachte rustdagen.

Het bleek dat het echt ontzettend noodweer was geweest, met name die eerste dag. In ons dorpje waren enorme takken van bomen gewaaid, in Westport (bij de kust) was het halve dorp overstroomd en de weg van de kust naar Murchison was een tijdje dicht geweest omdat er een aardverschuiving was en de weg dus geblokkeerd was. En later zou blijken dat er nog meer schade was en dat dat gevolgen had voor ons.

Na 2 dagen in Tapawera was het weer weer goed en vertrokken we, naar St. Arnaud. De dag begon zonnig, maar eindigde zwaar bewolkt. Maar het was droog. In St. Arnaud zijn we naar de info gegaan om naar het weerbericht te vragen. Daar werd ons verteld dat de Rainbow trail dicht was omdat er stukken waren weggespoeld. Niet zo mooi dus! Maar toen spraken we een aantal fietsers die er net vandaan kwamen. Zij hadden er een dag vastgezeten door het slechte weer. Ze zeiden dat het te doen was, maar wel zwaar. Veel lopen en duwen. We besloten dus om gewoon te gaan en maar te zien of, en zo ja waar, het schip zou stranden.

Dus vertrokken we de volgende dag met onbekende bestemming en met dreigende luchten boven ons. Het eerste stuk was nog verhard, later werd het onverhard. We kwamen iemand van de boerderij (Rainbow Station, waar de weg overheen gaat, is een grote boerderij) tegen en die zei dat de weg dicht was. Maar fietsers zouden er wel door moeten kunnen komen zei hij, en hij liet ons verder. Later kwamen we nog een paar werkmannen tegen die hetzelfde zeiden. We konden dus door!

Het begin viel reuze mee, we moesten alleen een paar keer door het water. We fietsten door een bos en kwamen in een soort vallei. Voor ons zagen we blauwe lucht, dus dat beloofde veel goeds. En het duurde dan ook niet lang voordat het weer heerlijk zonnig was. We kwamen nog een andere fietser tegen en die zei dat het zwaar was geweest. Maar ook hij was er door gekomen. We kwamen er al snel achter waarom het zo zwaar was geweest.

Na een kleine 50 km was de eerste camping, maar het was nog vroeg dus besloten we verder te gaan. Zo’n 11 km verder was een hut waar je kunt slapen en daar wilden we naar toe. Die was halverwege de route. Maar toen begon de ellende. Omdat we daar door een smaller stuk van de vallei gingen en de wanden aan de zijkanten steiler waren, was er door het noodweer heel wat gebeurd. Enorme stukken weg waren gewoon weg, overspoeld met stenen en zand, en soms moesten we zoeken waar de weg verder ging. We duwden, trokken en sleurden eerst 1 fiets naar de overkant en vervolgens de andere. Het werden een lange 11 kilometers… We liepen meer dan we fietsten.

Maar we haalden het en we waren nog niet eens zo heel laat bij de hut. Er was niemand, dus zetten we onze spullen neer en gingen water filteren. We waren net met het eten bezig toen er nog een fietster aankwam, een meisje uit Zwitserland. Zij was heel blij dat ze er was! Zij had alles alleen moeten doen. Toen het al bijna donker was kwam er nog een jongen uit Duitsland, maar die zette de tent ergens op. Wij zaten lekker warm in de hut, met de houtkachel aan.

De volgende ochtend begon met het laatste stuk van de klim naar Island Saddle, met 1347 meter het hoogste punt van de route en ook meteen het hoogste punt in Nieuw Zeeland dat over een openbare weg te bereiken is. De laatste 2 km waren heel erg steil, tot 12%. We waren blij dat we boven waren. Vanaf daar ging eigenlijk alles heel lichtjes naar beneden over een enorme hobbelweg. Bij de afslag naar Hanmer Springs namen we afscheid van Meta, de Zwitserse. Zij wilde in Hanmer genieten van de hotsprings en wij wilden door over de Molesworth trail.

Het was nog een km of 18 naar de eerste camping op de Molesworth. Gelukkig niet heel veel heuvels en vrij vlak. Bij de camping is ook het hek voor de weg. Officieel was hij gesloten vanwege brandgevaar, maar fietsers mochten wel door. Dat betekende dus dat we het heerlijk rustig zouden hebben. Geen lawaaiige auto’s om ons heen die ons onderstoften. Tim, de ranger bij de camping, gaf ons gefilterd water wat ons veel werk scheelde en we mochten zelfs in zijn huisje douchen. Wat een overwachte luxe was dat!

Molesworth Station is de grootste boerderij in Nieuw Zeeland. Het is een samenvoeging van 3 boerderijen. Vroeger werden er veel schapen gehouden, maar tegenwoordig hebben ze koeien. Ongeveer 10.000 Angus en kruising van Angus en Hereford koeien. Die kunnen beter tegen de omstandigheden van hitte in de zomer en kou en sneeuw in de winter. Nu wordt het gerund door de Department of Conservation (soort Staatsbosbeheer). De natuur is heel belangrijk, maar het is nog steeds een werkende boerderij.

De Molesworth route was prachtig en heel erg heuvelachtig! Weer door een vallei, maar iets wijder dan Rainbow waardoor we meer van de omgeving zagen. Hoge bergen om ons heen. En natuurlijk ook weer een pas om overheen te gaan, de Wards Pass. Deze was wat lager dan Island Saddle, 1145 meter, maar niet minder zwaar. In de laatste 1,15 km moesten we 150 meter omhoog. Dat kwam neer op 13-15%! De steilste klim die we hebben gehad en dan ook nog op gravel. Daarna waren er nog 10 heuvelige kilometers naar de camping, waar we ook weer water kregen.

Voor de volgende dag hadden we 85 km gepland zodat we de dag daarna niet meer heel ver hoefden naar Picton. Dat werden weer zware kilometers! In theorie moesten we 700 meter naar beneden, maar in de praktijk was het niet zo makkelijk. De ene heuvel volgde de andere op. Lange heuvels, korte heuvels, steile heuvels en iets minder steile heuvels. Het hield niet op! Aan het einde van de dag hadden we alsnog 1300 meter geklommen en 2000 meter gedaald. We waren blij toen we eindelijk het campinkje vonden.

Dat was ook meteen de laatste dag in de natuur. Na 4 dagen rust en stilte kwamen we weer in de bewoonde wereld. Deze routes waren, tezamen met Arthur’s Pass, de mooiste stukken die we tot nu toe in Nieuw Zeeland gefietst hebben. We zijn blij dat we ze hebben kunnen fietsen en dat de omstandigheden en het weer goed waren. Als we het slechte weer niet af hadden gewacht, hadden we ze niet kunnen fietsen.

We fietsten langs enorme velden met druiven en via een laatste, onverharde klim over de Taylor Pass kwamen we in Blenheim. Daar begon de drukte! We moesten nog 25 km verder, naar Picton, en die 25 km moesten we over een hele drukke weg. We waren dus meteen terug in de realiteit! Een stukje van Picton een camping gezocht met uitzicht op het water.

Onze tocht over het Zuidereiland zit er, na 3400 km, op! Morgen vertrekken we met de boot naar het Noordereiland. We hebben hier veel tijd doorgebracht en hebben alle mooie en voor fietsers interessante stukken en passen gefietst. Er blijft niet veel tijd meer over voor het Noordereiland; we moeten in een kleine 3 weken in Auckland zien te komen. Gezien de afstand moet dat lukken, maar we zullen niet veel tijd hebben om uitstapjes te maken of om dingen te bekijken. Maar dat is een bewuste keuze geweest; we wilden op het Zuidereiland zoveel mogelijk mooie routes fietsen.