Na een regenachtige en stormachtige dag in Dunedin vertrokken we op een bewolkte ochtend richting binnenland. We hoopten daar beter weer te vinden. En ja, het duurde niet heel lang voordat de lucht weer blauw werd en de temperatuur opliep naar rond de 30 graden. Het werd een heuvelachtige rit naar Middlemarch, de dag met de meeste hoogtemeters tot nu toe; bijna 1400 in 85 km. Veel klimmen en wat minder dalen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
In Middlemarch begint de Otago Rail Trail, een 150 km lange route over een vroegere spoorlijn. Die spoorlijn is er uit gehaald en er is grind over het pad gestrooid. Nu is het een beroemde, populaire en toeristische fietsroute. Veel mensen doen een stukje tijdens een dagtochtje of doen de hele route in een aantal dagen. Aan beide begin-/eindpunten van de route kun je fietsen huren en als je maar 1 kant op wilt fietsen (meestal heuvelaf), wordt je naar een beginpunt gebracht en kun je terug fietsen. Overal zijn overnachtingsmogelijkheden, dus je kunt de dagafstanden zo lang of kort maken als je wilt. Het is een makkelijke route, de helft gaat wel omhoog maar nooit met een stijgingspercentage groter dan 2%. Voor iedereen te doen dus. We kwamen inderdaad heel veel andere fietsers tegen.
We overnachtten in Wedderburn, een gehuchtje bijna op de helft van de route. Een prachtige plek met een mooi uitzicht. We hadden de hele dag omhoog gefietst en daarom hoefden we de volgende dag nog maar een paar km omhoog. Daarna ging bijna alles omlaag tot Alexandra. De laatste 8 km naar Clyde waren vlak. Daar eindigde de route, na 150 km zonder verkeer (alleen andere fietsers) moesten we weer op de weg fietsen. We besloten nog door te fietsen naar Cromwell zodat de afstand voor de volgende dag beter uit kwam. Die laatste 22 km naar Cromwell gingen tegen de storm in en vielen dus nog niet mee.
Vanuit Cromwell moesten we weer over een pas, de Lindis Pass. Gelukkig was de wind gedraaid en hadden we dus wind mee. Na weer een lange, vrij vlakke aanloop was het laatste stukje weer heel steil. Maar de pas viel op zich wel mee. Daarna volgde een hele lange, geleidelijke afdaling en een vlak stuk met de storm van de zijkant voor we in Omarama aankwamen. Daar ontmoetten we Vincent en Jeanette weer en zouden de komende dagen met hen doorbrengen.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Toen was het nog maar 1 dag fietsen naar Mount Cook, met 3755 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland en Australie. In de Maori taal heet de berg Aoraki, wat Cloud Piercer (woken doorbreker) betekent. Het was een bewolkte dag, maar het weerbericht voorspelde toch echt beter weer voor de volgende dagen. We zijn er dus maar naar toe gefietst, ook al moesten we op de terugweg dezelfde 60 km weer terug fietsen.
Panorama
En het was absoluut de moeite waard! De camping is op een prachtige plek en ondanks de drukte was het toch rustig. Na een koude nacht begon de volgende dag ook bewolkt, maar al gauw brak de bewolking en kwam de zon tevoorschijn. Mt. Cook hebben we die dag niet gezien omdat die in de wolken bleef, maar het was heerlijk weer. We hadden al besloten om 2 dagen te blijven en die laatste dag was het echt prachtig weer. De lucht was strak blauw en de berg was in vol ornaat zichtbaar.
Panorama Cook
Beide dagen wandelden we naar een gletsjermeertje waar we een mooi uitzicht op de berg hadden.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Omdat we op de heenweg geen uitzicht hadden op de berg, hebben we op de terugweg maar een aantal keren achterom gekeken. Het was nog steeds prachtig weer, dus de berg was goed te zien. In combinatie met het azuurblauwe water van Lake Pukaki was dat een prachtig gezicht. Via een deels onverharde en autovrije route fietsten we naar Lake Tekapo. Daar namen we de volgende dag afscheid van Vincent en Jeanette, zij gingen vanaf daar een andere kant op om uiteindelijk uit te komen in Christchurch voor hun vlucht terug naar huis. Wij gaan verder naar het noorden.
er zijn geen afbeeldingen gevonden