Mavora Lakes route
In Wanaka ontmoetten we een ander Nederlands stel; Vincent en Jeanette. We besloten om samen naar Queenstown te fietsen via het ski gehuchtje Cardrona en de Crown Range. Het was een mooie route met een steil stuk klimmen naar 1076 meter. Daarna een hele steile afdaling van 10 km met veel haarspeldbochten. Toen we in Queenstown aankwamen begon het te hozen. We waren dus net op tijd.
Na een droge en zonnige dag in Queenstown stapten we met z’n vieren aan boord van het authentieke stoomschip de TSS Earnslaw. Die bracht ons naar de overkant van het meer, waar we begonnen aan de onverharde Mavora Lakes route.
Toen we op de fiets zaten duurde het niet lang voor het begon te regenen. Jammer, want de route was was heel mooi. Er waren weer veel heuveltjes en natuurlijk een steile klim, maar daarna werd het grotendeels vlak. We kampeerden bij Mavora Lake en hadden nog een mooie, droge avond.
De volgende dag restten nog ongeveer 35 km onverhard voordat we weer op de doorgaande weg kwamen. Het laatste stuk naar Te Anau fietsten we weer in de regen. Daar op de camping aangekomen besloten we een cabin te delen. We waren nat en koud en het vooruitzicht om een natte tent in de stromende regen op te zetten lokte niet erg. Dus een cabin met een kacheltje. De volgende dag bleven we in Te Anau en het weer was weer goed.
Het moment dat we weer op de fiets stapten begon het ook weer te regenen. Bij Manapouri hadden we uitzicht op spookachtige bergen langs het meer en zagen we de ene regenboog na de andere; prachtig! Daarna gingen we naar het zuiden om bij de zuidelijke kust uit te komen. Het weer bleef slecht, veel regen en het werd koud. Het was maar 6 graden en de regen ging vaak over in hagel. Ondertussen stormde het heel hard, maar gelukkig hadden we meestal wind mee.
We waren blij toen we in Invercargill aankwamen, van daaruit was het niet zo ver meer naar de oostkust waar ons hopelijk mooier weer wachtte. Maar ook nu moesten we nog een dag in de regen en de storm fietsen. Daarom besloten we om niet helemaal langs de kust en het meest zuidelijke puntje van Nieuw Zeeland te gaan, maar iets meer landinwaarts te blijven. Bij de kust waaide je ongetwijfeld weg.
Eindelijk werd het mooier weer en de laatste 2 dagen naar Dunedin fietsten we weer heerlijk in de zon. De heuvels werden er niet minder om, maar de wereld om ons heen leek ineens wel weer een stuk vrolijker. De rustdag in Dunedin verliep weer regenachtig en stormachtig. Daardoor hebben we niet eens bij het strand gekeken terwijl de camping er vlak bij ligt. Ook hebben we de steilste straat ter wereld niet bezocht en gefietst. Die valt ook niet te fietsen; het steilste stuk is 35%.
Morgen gaan we weer verder. Terug naar het westen via weer een onverharde route, de Otago Rail Trail. Daarna naar het noorden, over de Lindis Pass naar Cook. Mt. Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland.
Jullie hebben net andere weggetjes genomen dan wij destijds. En wat jammer van het weer, maar de Foto’s zijn niet minder mooi. Wij hadden in Dunedin ook slecht weer (storm en regen) maar wij hebben de stad nog wel bezocht, echt Schots inclusief doedelzakken wedstrijd. Veel plezier met de Otage railtrail, halverwege hadden we een heel leuk hotelletje.
Het was en is nog steeds een mooie tocht. Bikkelen in het koude en natte weer in het zuiden. De zon van de afgelopen paar dagen maakt weer veel goed.
Whew, I was getting exhausted just reading what you are doing. The Crown range was not even paved when we last cycled it but it is the highest road in NZ so could not be missed. Glad to hear you went to Te Anau and Manapouri. Shame about the weather because we cycled the South Island first in 1977 then in 1992 and the weather was lovely most of the time. I hope you have been enjoying it all the same and just to make you feel better, the incredible heat and the persistent wind here is driving us mad. We are finally leaving Panama this Sunday and heading for Costa Rica and now is the dry season but I wish it would rain. You see, you just can’t win weather wise.