We wilden weer oversteken naar de Westkust en daarvoor moesten we over Arthur’s Pass, de oudste pas in Nieuw Zeeland. De Moari’s gebruikten deze pas al om te jagen. De bedoeling was een heel stuk terug richting Christchurch fietsen en dan over de pas. Dat betekende wel dat we eerst over Porter’s Pass moesten; hoger en steiler dan Arthur’s Pass. Maar toen kregen we een hele goede tip van een andere fietster.

We konden een stukje afsnijden via Lake Coleridge en de voordelen daarvan zouden zijn; rustiger en een kleiner weggetje, stuk onverhard en dus altijd mooi en een stuk afsnijden en dus korter. Maar nog een ander belangrijk voordeel was dat we dan net na Porter’s Pass op de doorgaande weg zouden komen. Dat scheelde dus een hele klim. Nu moesten we nog wel omhoog, maar veel geleidelijker en op een rustige gravelweg.

Zo gezegd, zo gedaan en we hebben er geen seconde spijt van gehad. Na een nacht op een camping in een prachtige kloof, Raikaia Gorge, sloegen we van de gewone weg af en kwamen we op een klein en inderdaad rustig weggetje. Prachtige omgeving, de bergen kwamen steeds dichterbij. De laatse 17 km waren onverhard en klommen geleidelijk omhoog. We hebben maar heel weinig auto’s gezien, dus we hadden de hele weg voor ons zelf. Bij Lyndon Lake kwamen we weer op de normale weg, richting Arthur’s Pass. En daar werd het een stuk zwaarder; de ene steile heuvel volgde de andere op, zelfs tot 13%!

Na een rustige en regenachtige nacht aan een riviertje begonnen we aan het laatste stuk naar de top. Het regende nog steeds en langzaam maar zeker kwamen we hoger. Eerst door het dorpje Arthur’s Pass, waar het weer een stuk beter werd. Daar zagen we de eerste Kea van deze reis; een hondsbrutale papegaai-achtige vogel die alles kapot kauwt en opeet wat hij maar tegenkomt. Zelfs fietszadels zijn niet veilig voor deze vogels.

Toen nog 4 km verder naar de top op 920 meter. De klim viel reuze mee, we hadden het zwaarder verwacht. Voor we het wisten waren we boven. We hadden wel gelezen dat de klim vanaf de andere kant een stuk zwaarder en steiler was. Dat was inderdaad zo! Stukken van 16% en na 5 km dalen waren we 500 meter lager. Het was zo steil dat remmen om tot een volledige stop te komen bijna niet mogelijk was. De velgen werden bloedheet en we moesten even stoppen om ze af te laten koelen. Om ons heen stonk het naar overbelastte motoren van auto’s die omhoog gingen en remslijpsel van auto’s die naar beneden gingen. Na die eerste 5 km werd het minder steil en rolden we heerlijk geleidelijk en in het zonnetje verder naar beneden.

Via nog een heel rustig binnendoor weggetje langs Lake Brunner kwamen we weer in Greymouth, waar we na de Lewis Pass ook uitkwamen. Deze keer gaan we niet naar het zuiden, maar naar het noorden. We zijn nu op een camping in Rapahoe, een stukje ten noorden van Greymouth, aan de kust. We staan bijna op het strand. Het regende weer, maar we zagen wel een hele mooie zonsondergang…