Om drie uur middags konden we aan boord van de ‘Kennicott’ voor onze reis over de ‘Alaska Marine Highway’ en door de ‘Inside Passage’, en om 6 uur vertrokken we. We hadden geen hut, maar we hadden begrepen dat je ook op ligstoelen in het solarium kon slapen. Daarom hadden we onze slaapspullen meegenomen. Het was maar goed dat we al heel snel aan boord waren, want er waren maar weinig ligstoelen. Gelukkig hebben we er 2 kunnen bemachtigen en we hebben onze slaapmatten en slaapzakken er op uitgespreid.

Toen we ons hadden geinstalleerd, hebben we het schip verkend. In het restaurant konden we gratis heet en koud water krijgen en ijs om ons drinken mee te koelen. Er was ook een magnetron die we konden gebruiken om dingen op te warmen. We hadden genoeg eten mee om de 3 nachten en 2 dagen op de boot door te komen. Natuurlijk konden we in het restaurant ook wel van alles kopen, maar dat was niet bepaald gratis…

De nachten vielen ons reuze mee. We lagen prima op de ligbedden en hadden niet veel last van lawaai. We hebben dus prima kunnen slapen. De eerste dag was best lang, maar we hadden boeken om te lezen. Toen we uit Bellingham vertrokken was het prachtig weer, de zon scheen en de lucht was blauw. Maar toen we de volgende ochtend wakker werden was het grijs, mistig en regenachtig. Dat zorgde wel voor een mysterieuze en spookachtige sfeer. De mistwolken hingen tussen en over de beboste en heuvelachtige eilandjes. We zagen veel walvissen, wat altijd een mooi gezicht is.

De tweede dag begon met een stop van 3 uren in het dorpje Ketchikan. We zijn van boord gegaan en hebben wat door het dorpje gelopen. Het was niet een heel bijzonder dorp en helemaal gericht op toeristen. We waren daar samen met 4 grote cruiseschepen. Alle dorpen aan de Alaska Marine Highway zijn helemaal ingericht op de grote cruiseschepen die daar elke week in de zomer komen. Ook de winkeltjes; de ene souvenirwinkel volgt de andere juwelier op. Eigenlijk o­­­ntzettend zonde voor die dorpen.­ Aangezien er in Ketchikan ongeveer 4,5 meter neerslag per jaar valt, was het niet vreemd dat ook wij daar regen hadden. Maar gelukkig was dat niet zo veel.

De ochtend van de derde dag kwamen we aan in Juneau, waar het koud en bewolkt was. Maar we waren blij dat het droog was omdat ook hier de gemiddelde neerslag ongeveer 4,5 meter per jaar is. Het was nog ongeveer 25 km fietsen van de terminal naar de plaats. Onderweg zagen we de Mendenhall gletsjer, niet ver van de weg. We hadden onderdak geregeld bij mensen van de Warmshowers. Toen we bij het huis kwamen stond John ons al op te wachten. Een heel leuk huis, met uitzicht op het water en niet ver van het centrum van de plaats. Stephanie kwam later thuis. Die avond nam Stephanie ons mee, met de kabelbaan omhoog. Boven op de berg hadden we een prachtig uitzicht op Juneau en de omliggende bergen en water. En dezelfde cruiseschepen die we ook in Ketchikan hadden gezien…

Het was onze bedoeling om een dag of 2 in Juneau te blijven, zodat we daar wat rond konden kijken. We wilden dus de boot van 2 dagen later, donderdag, naar Skagway nemen. Maar dat plannetje ging niet door. Door een of andere organisatorische oorzaak was er alleen een afvaart op woensdagmiddag en de volgende (zekere) afvaart was pas minimaal een week later. Dat viel dus erg tegen! Het was dus kiezen; of de volgende dag al weer weg, of een week wachten. We waren welkom om te blijven, maar een week vonden we toch wel lang. Daarom besloten we om toch maar de volgende dag te vertrekken ondanks dat we dat erg jammer vonden. We hadden heel graag wat langer gebleven en John en Stephanie wisten genoeg dingen te doen, maar het was niet anders.

En dus vertrokken we de volgende ochtend al weer. Op weg naar de terminal hebben we nog een kleine omweg gemaakt naar de gletsjer. Via de weg kun je daar best dichtbij komen. En weer werden we geconfronteerd met de mensen van de cruise schepen. In bussen deze keer… Toen door naar de terminal en aan boord voor de tocht naar Skagway. Het was inmiddels zeldzaam prachtig weer geworden, dus we verlieten Juneau in de zon.

Deze keer zagen we geen walvissen, maar wel heel veel dolfijnen. Ook prachtig! Het weer veranderde gaandeweg en het werd weer bewolkt en frisser. Laat op de avond kwamen we aan. Ook hier hadden we weer onderdag geregeld bij iemand van de Warmshowers. We konden in de tuin kamperen.

Veel dorpen langs de route leven van de visserij en de toeristen. Zo ook Skagway. Maar Skagway is ooit ontstaan door de beroemde ‘Klondike goldrush’, rond 1897. De goudzoekers arriveerden via het water of lopend, via de White Pass trail. Op weg naar huis, veel van die mannen gaven al hun gevonden goud of geld weer uit in het dorp; aan drank, gokken en de vele ‘painted ladies’ die er rondliepen.

We zijn er 1 dag gebleven en hebben ons weer verbaasd over de vele souvenir winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en de vele toeristen van de cruise schepen die ook hier weer rondliepen. Ook hebben we een fietstochtje gemaakt naar een plek waar vroeger een Indianendorpje was dat werd omgetoverd tot druk knooppunt tijdens de Goldrush rond 1898 en we hebben een kerkhof van rond die tijd bezocht.

Morgen vertrekken we voor onze eerste echte kilometers in Alaska. We passeren de Canadese grens en hopen de volgende dag aan te komen in Whitehorse.