Nadat we Mexico stad hadden omzeild, ging het verder naar Morelia. We fietsten door de beboste bergen waar we de heerlijke geur van dennenbomen weer konden ruiken. Weer veel klimmen, maar ook hier maakte de omgeving veel goed.

Na de verassend moderne (binnen)stad van Toluca hebben we een stuk over de tolweg gefietst omdat het sneller en een wat makkelijkere route was. Dat was geen succes, het was erg druk en de vluchtstrook lag vol met rotzooi zoals kapotte banden. Het duurde dus ook niet heel lang voor we een lekke band hadden. En niet veel later de tweede. Daarna volgde er nog een en dat alles binnen 10 km! Toen hadden we er genoeg van. We hebben een hotel gezocht in de dichtstbijzijnde plaats en zijn de volgende dag verder gegaan over de gewone weg.

Dat was geen slechte keus, want het was een prachtige route door de bergen en bossen.

We zijn een aantal dagen noodgedwongen in Morelia gebleven, maar het waren gezellige dagen. We konden koken in het hostel waar we zaten en er kwam nog een andere fietser, Tim uit Seattle. Morelia is Unesco Wereld erfgoed omdat de historische, coloniale gebouwen erg goed onderhouden en gerestaureerd zijn. Daarnaast is er een gigantische kathedraal en heel veel kerken. We zijn het historische centrum in gelopen en het bleek inderdaad een mooie stad te zijn.

Na 3 dagen was het tijd om weer te vertrekken.

Weer wilden we een grote stad omzeilen, Guadalajara deze keer. We kwamen door het dorpje Tequila, waar de beroemde drank zijn naam aan ontleent. Tequila wordt, net als Mezcal, gemaakt van agaven. Overal waar we keken zagen we dan ook velden vol met agaven. Als we langs de vele grote en kleine fabrieken reden, werden we weer bijna dronken van de sterke geur.

Rond Toluca zaten we heel hoog, tussen de 2000 en 3000 meter. `s Ochtends was het daar ook erg koud en we hebben het zelfs een aantal keer overdag behoorlijk koud gehad. De jas met lange mouwen moest weer aan en zelfs de beenstukken zijn uit de tas geweest. Tot de stad Tepic bleven we altijd vrij hoog, maar vanaf daar denderden we in een paar km ongeveer 1000 meter naar beneden en waren we weer op zeeniveau. Daar was ook de warmte weer terug, ook al was het niet zo heet als we hadden verwacht. Een koud flesje drinken was elke keer weer heerlijk verkoelend, maar omdat we op de tolweg fietsten was er bijna geen gelegenheid om wat te kopen. De tolwegen hier zijn niet zoals wij ze gewend zijn; hier zijn juist helemaal geen benzine pompen met alles er op en er aan. Die vind je hier alleen langs de gewone wegen. We moesten het dus meestal doen met het water uit onze bidons dat steeds warmer werd.

De laatste dagen waren lange dagen, we fietsten ongeveer 450 erg heuvelige kms in 3,5 dag. Maar toen waren we dan toch echt in Mazatlan! Weer een eindpunt bereikt.

We hebben een (mid)dag op het strand doorgebracht en de dag erna was het tijd om naar de haven te gaan. Daar vertrokken we woensdag met Baja Ferries naar La Paz op Baja California, een woestijnachtig schiereiland aan de westkant van Mexico. Na precies 3500 km in 7 weken reden we onze fietsen de boot op. We hadden besloten dat we ook nog wat wilden slapen tijdens deze nachtelijke overtocht en hadden een hut geboekt. We hadden onze eigen wc en zelfs een douche. We hebben inderdaad heerlijk kunnen slapen, ongetwijfeld in tegenstelling tot de mensen die geen hut hadden en de hele nacht in een soort vliegtuigstoel bij een veel te luid staande tv moesten doorbrengen.

Nu zijn we in La Paz, waar de stranden prachtig wit zijn en de zee prachtig blauw is. Na nog een dagje rust, zullen we morgen vertrekken voor het laatste deel van onze reis door Latijns Amerika. We verwachten over ongeveer 3 weken bij de Amerikaanse grens te (kunnen) zijn. Dan zullen we toch wel met pijn in ons hart dit deel van de wereld verlaten waar we inmiddels al zo lang zijn en al zo aan gewend zijn geraakt dat het vreemd zal zijn om ons weer aan allemaal regeltjes te moeten houden en een andere taal te spreken.