De grens van Panama gaf geen problemen en door het rommelige dorpje gingen we op zoek naar het hokje van de Costa Ricaanse douane. Uiteindelijk vonden we dat, maar we hadden pech. De persoon achter het raampje was een jonge vrouw, die blijkbaar nog wat te bewijzen had tegenover haar baas of die haar verstand die ochtend in haar bed had achter gelaten.

Of we wel even het vlieg- of busticket voor vertrek uit het land wilden overhandigen. Zelfs na het zien van onze fietsen en de uitleg over onze reis wilde ze dat zien. Ook had ze wel alle stempels in de paspoorten gezien, dus ze wist heel goed waar we mee bezig zijn en dat we dus geen ticket hebben. Maar nee, madam wilde dan geld zien; $ 100,- per 30 dagen ‘visum’ per persoon. Nu hadden wij er nog nooit van gehoord dat je voor Costa Rica zou moeten betalen, je zou gewoon (maximaal) 90 dagen moeten kunnen krijgen en dat is gratis. We waren dus absoluut niet van plan te gaan betalen. Een creditcard laten zien was ook niet genoeg, ze wilde een print van onze bankrekening zien. Dat dus maar geprint en toen was mevrouw eindelijk tevreden en kregen we onze 90 dagen. We weten nog steeds niet hoe het zit met dat geld; of ze het voor zichzelf wilde (of voor een personeelsuitje misschien?) of wat anders de bedoeling was. We hebben er helemaal niemand over gehoord dat je zouden moeten betalen; we hebben naderhand een aantal andere fietsers gesproken en die hadden helemaal geen problemen gehad. Ze hadden gewoon hun stempel gekregen en waren weer vertrokken.

Maar dat was geen goede kennismaking met Costa Rica! We hadden al meteen weer genoeg van het land. Gelukkig werd dat, nog maar een paar kilometer, ruimschoots goedgemaakt. Door het oponthoud bij de grens, was het al weer iets later dan de bedoeling en de donkere wolken kwamen ons al weer tegemoet. We moesten vanaf de grens ongeveer 40 km naar de eerste plaats en 10 km voor het dorp barstte de bui los. We konden nog net een schuilplaats vinden, een afdakje waar mensen drinken verkochten aan voorbijgangers. Die mensen waren heel vriendelijk en belangstellend en we kregen een aantal vage drankjes aangeboden. Wel lekker, maar de vraag of er alcohol in zat werd in het midden gelaten… Maar het was erg gezellig en toen we afscheid namen toen de hoosbui weer voorbij was, was ons slechte humeur over Costa Rica weer wat bijgetrokken.

Ook de dagen daarna werd ons beeld steeds positiever. De omgeving was prachtig en de mensen vriendelijk. We fietsten grotendeels door jungle omgeving en ook al was het weer erg heet en begon het ’s middags te regenen, het was er wel mooi.

We zijn met de boot naar het schiereiland Osa gegaan. Daar, in Puerto Jimenez, hebben we voor het eerst sinds lange tijd (Ecuador) weer gekampeerd. We kregen een plek onder een groot afdekzeil en dat was ook wel nodig; toen we net alles klaar hadden begon het te regenen en het hield de hele middag niet meer op. De plek was prachtig; de leguanen zaten achter elkaar aan om onze tent heen en de papegaaien zaten boven ons in de bomen.

Op de boot van Colombia naar Panama hadden we mensen ontmoet die een luxe hotel/resort runnen niet heel ver van Puerto Jimenez. We besloten om hen een bezoekje te brengen. De eerste 19 km waren vlak en dat was prettig fietsen. Maar de laatste 4 km gingen heel steil omhoog. Zelfs zonder bagage moesten we nog lopen. Maar de beloning kwam direct; apen in de bomen! Een hele groep, met kleintjes. Nu hadden we dus ook al apen gezien! Toen we er eindelijk waren, was het lunchtijd en kregen we een lunch aangeboden. Daarna zijn we naar het strand gelopen en zagen we nog meer apen.

Na een paar dagen in het schattige, rustige dorpje Puerto Jimenez was het tijd om weer verder te gaan. Na een aantal vlakke kilometers begonnen de heuvels weer. Hele steile heuvel, tot 12%… En we zagen de donkere wolken al weer onze kant op komen. Toen we ongeveer halverwege het steile, heuvelige stuk waren begon het dan ook te regenen. Eerst heel zachtjes, maar later stroomde het weer met bakken uit de hemel. Deze keer was er niet een bushokje of afdakje waar we onder konden schuilen, dus moesten we het met de bomen doen; niet bepaald ideaal. Na daar een uur te hebben gestaan hadden we er genoeg van en besloten we om maar verder te fietsen. Nat waren we toch al. We wisten dat we nog een heel stuk moesten, omdat er helemaal geen dorpjes in de buurt waren. Maar het lot was ons gunstig gezind; na een paar kilometer was daar zomaar opeens een restaurant waar ze ook cabinas (huisjes) verhuurden. Ondanks de hoge prijs hadden we niet veel tijd nodig om te besluiten om daar te blijven. Ook deze prijs was het absoluut waard; we hadden een leuk huisje en er waren allemaal dieren te zien. Apen, papegaaien en toekans in de bomen en een wasbeer-achtig beest (coati) op de grond. De volgende ochtend tijdens het ontbijt konden we naar de spelende apen in de bomen kijken.

Ook Costa Rica is overspoeld met Amerikanen en ook al merk je dat minder goed dan in Panama, zij en hun invloed zijn overal. Costa Rica is een heel toeristisch land en verreweg de meeste van die toeristen komen uit Amerika. Ook zijn er heel veel Amerikanen die hier een huis hebben en er wonen. Zo ook de mensen die we in het dorpje Uvita ontmoetten, Ildy en Ken, en die ons uitnodigden om een nacht bij hen te komen slapen.

Ongeveer 20 km van Uvita ligt het kleine surfdorpje Dominical. Een schattig dorpje met een groot strand waar elke dag mensen aan het surfen zijn. Ook hier weer veel Amerikanen. We besloten dat we hier wel een tijdje wilden blijven en hebben een appartementje gehuurd voor 2 weken. Een heerlijke plek, met 2 grote balkons, 2 slaapkamers, een badkamer met warme douche (een luxe hier) en een bad en natuurlijk een keuken waar we eindelijk weer eens zelf konden koken. We brachten de dagen door met relaxen, lezen en naar het strand gaan. We kregen onze Franse fietsvriend Jeremie op bezoek, die heeft een nacht bij ons gelogeerd en Kim en de jongens kwamen opeens ook het dorp binnen gereden (in een auto). Zij kampeerden op het strand en zijn een week gebleven. We hadden dus genoeg gezelschap.

Ook hebben we voor een week een auto gehuurd en hebben daarmee de omgeving wat verkend. We zijn het binnenland in gegaan, waar we avontuurlijke routes over hele steile, gladde, onverharde wegen hebben gereden. Soms was het niet meer dan een pad. Ook zijn we naar het Arenal meer gereden; een lange dag in de auto, maar we wilden daar graag kijken zodat we daar niet op de fiets langs hoeven. Het meer ligt aan de voet van een vulkaan en de omgeving daar is heel anders dan we tot dan toe gewend waren in Costa Rica. Groene heuvels en veeteelt.

De laatste dagen brachten we vooral door met luieren; op ons balkon of op het strand. Helaas zitten die 2 weken er al weer op. De tijd ging weer snel voorbij. In die 2 weken hebben we ons het Costa Ricaanse levensmotto ‘Pura Vida’, wat zoiets betekent als ’take it easy, enjoy life’, eigen gemaakt. Hopelijk zijn we weer voldoende uitgerust om de volgende 2500 km naar Yucatan, Mexico te volbrengen.