De camping bij het nietszeggende plaatsje Cunco was zo leuk dat we besloten er een dag te blijven. We hadden een super leuke en grote plek met een picknickbank met dak, lamp en stroom en nog net uitzicht op de vulkaan Villarrica in de verte. Ook was er een zwembad; het water was wel vrij koud, maar het was wel lekker om met de benen in het water in de zon te zitten.

De volgende etappe was maar 40 km, naar het volgende dorp Melipeuco. Dit dorp ligt vlak bij de ingang van het nationale park Conguillio, een gebied van vulcanische as van de vulkaan Llaima. We hadden door kunnen fietsen, maar dan hadden we naar een camping in het park moeten gaan en die zijn hartstikke duur. Nu konden we in een dag door het park fietsen. Omdat de asfaltweg eigenlijk vlak was, waren we binnen 2 uren in het dorp. Weer niet zo’n inspannende dag dus.

Na een gedwongen rustdag in Melipeuco door het slechte weer (hele nacht en halve dag hozen), zijn we via het nationale park Conguillio naar Curacautin gefietst. Het park was prachtig, we fietsten door en over de lavavelden van de vulkaan Llaima die voor het laatst uitgebarsten is op 1 januari 2008. In Curacautin hebben we onszelf getrakteerd op een goed bed in een leuk hostal.

Nu zijn we vlak bij het kleine dorpje Malacahuello, aan het begin van het volgende nationale park van vulkanen en lavavelden, Malalcahuello – Nalca. Na weer een gedwongen rustdag door slecht weer hopen we daar morgen doorheen te kunnen fietsen op een avontuurlijke tocht die niet veel wordt gefietst. In de mooie en bergachtige gebieden willen we niet fietsen als het niet per se hoeft omdat we het zonde van de moeite vinden. Het is veel bergop fietsen en door het slechte weer kun je niks van de omgeving zien, dus zonde van de inspanning.