En toen het stuk lopen; 6 km lang ploeteren… Om een uur of 9 ’s ochtends vertrokken. Het had die nacht heel hard en lang geregend, dus het pad was nat en glibberig. Het eerste stuk ging heel steil omhoog door een smal kloofje. De voortassen moesten er dus meteen al weer af. Het duurde niet lang voordat het nog smaller werd en de achtertassen er dus ook af moesten. We moesten dus heel vaak heen en weer lopen om de tassen en de fietsen weer een stukje verder te krijgen. Na het smalle stuk werd het wel wat minder steil. Vanaf toen stukjes steile helling en daarna weer wat vlakker. Maar ook heel veel hoge boomwortels over het pad. Vaak de voortassen er af omdat de fietsen dan lichter werden; die eerst een stuk verder brengen en dan fiets voor fiets. De een sturen (en duwen) en de ander er achter om daar te duwen. Anders kregen we die zware fietsen niet de steile heuveltjes op. Zo nu en dan moesten we een rivier oversteken waardoor weer alles van de fietsen af moest en er was nog een stuk moeras waar we doorheen moesten. Overal zat modder en blubber. Zo ging het 6 km door. Wat waren we blij toen we een bord zagen waarop stond; welkom in Chili! Vanaf daar begon een gravelweg en konden we eindelijk weer fietsen. Maar inmiddels waren we wel 8 uren verder, terwijl de rijtijd van de fietsen nog niet eens 2 uren was. Alle overige tijd was dus gaan zitten in heen en weer lopen en tassen weer van en op de fiets doen.

Dat stuk fietsen ging een aantal kms goed, maar toen werd de weg erg slecht. Hele grote en losliggende stenen op hele steile hellingen (wel naar beneden voor ons). Op die stukken moesten we dus weer afstappen en lopen met de fietsen terwijl we de remmen op de proef stelden om de fietsen zo veel mogelijk tegen te houden. Fietsen was niet te doen, want we gleden steeds weg.

En toen eindelijk, na in totaal 22 km en 11 uren, kwamen we bij de Chileense douane. Daar stonden de mannen al klaar met hun duim omhoog. Stempeltjes gehaald en toen nog een km verder naar een kampeerplek. Ook dit stuk weer vooral gelopen door de slechte conditie van de weg. En toen nog 2 hele steile heuvels omhoog tot de kampeerplek. Weer met z’n 2-en duwen dus. Maar toen waren we er dus eindelijk. Een prachtige plek met een schitterend uitzicht over Lago O’Higgins. Wel een mooie beloning. En we konden er nog douchen ook…

De boot vertrok de volgende dag om 5 uur ’s middags, dus we konden heerlijk rustig aan doen. Gelukkig maar, want we hadden overal spierpijn en we hebben lang geslapen. Het was weer prachtig weer, dus we hebben de dag in de zon doorgebracht. Het is daar een schitterende plek met een fantastisch uitzicht, dus het was absoluut geen straf om daar te moeten wachten.

We waren pas om ongeveer half 9 aan de overkant. Vanaf daar was het nog 7 km fietsen naar het dorp Villa O’Higgins. Gelukkig was die weg aardig vlak. De camping opgezocht die ons was aanbevolen door andere fietsers, de tent opgezet, gegeten, gedouched en toen gaan slapen.

Omdat we boodschappen moesten doen voor de komende 3 of 4 dagen (geen andere dorpjes en/of winkeltjes onderweg), hebben we besloten om dat rustig te gaan doen en hier dus een dag te blijven. Geen straf! Het is een heel apart dorp, maar de camping/hostal is erg relaxed en het weer is heerlijk. Weer volop zon en warmte. Wat een luxe! Morgen beginnen we echt aan de beroemde Carretera Austral die prachtig moet zijn; bossen, meren, watervallen, fjorden, bergen, vulkanen en weet ik veel wat nog meer. We zullen zien!