Na 3 dagen rust, toch maar vertrokken voor de volgende etappe, naar Cerro Castillo. Weer 2 dagen fietsen. De weg was wonderbaarlijk goed en vlak, maar een paar heuveltjes vergeleken bij wat we daarvoor hadden. We konden die dag dan ook meteen een heel stuk verder fietsen, in plaats van met moeite 60 km hebben we nu 80 km gefietst. Toen zagen we een geschikt plekje voor de tent, dus zijn we daar maar gestopt. Je weet nooit of je weer snel (genoeg) een geschikt plekje tegen komt.

De volgende dag nog 45 km naar Cerro Castillo. Ook dat begon erg goed, vrij vlak en op een gegeven moment zelfs een super goede weg. Het was bijna asfalt. De weg was wel heel stoffig, allemaal vulkaanstof van de vulkaan Hudson die een paar jaar geleden is uitgebarsten. We hadden op een gegeven moment ook uitzicht op die vulkaan; een besneeuwde top. Maar die goede weg duurde niet lang… Ongeveer 25 km voor het dorp was er weer een klim. Daar werd de weg echt slecht en in de afdaling naar het dorp alleen maar slechter. Een afdaling met 6 km/u… Toen we op een gegeven moment even wat zaten te eten kwam er een bus voorbij. Daar stond iemand in die enthousiast zwaaide. Dat was ongetwijfeld Chris, die met de bus van Cochrane naar Coyhaique was gegaan om geld te pinnen. Dat lukte hen niet in Cochrane.

Eindelijk waren we dan in het dorp, 5 km later dan de afstandsborden eerder aangaven. En inderdaad, daar eindigde de gravel en gingen we over op een verharde weg (beton). En deze keer duurde dat niet tot het einde van het dorp. Super!

We hebben wat gegeten bij een beroemd restaurant onder fietsers, in 2 bussen.

Daarna hadden we geen zin meer om verder te fietsen, want direkt na het dorp wachtte ons een pas van ruim 1100 meter hoog (hoogte dorp ongeveer 380 meter). We hebben dus maar een camping opgezocht.

De pas viel achteraf reuze mee. Alle fietsers hadden het er over, maar hij ging behoorlijk geleidelijk en het was dus een verharde weg. Dat scheelde een heleboel en het viel ons dus heel erg mee. Na een niet al te lange afdaling, wachtte ons weer een klim en daar bovenop was een camping van staatsbosbeheer. Een erg mooie plek, midden in het bos. We hadden nog maar 40 km gefietst, maar ook nu hadden we geen zin meer. Tent daar opgezet en een vuur gemaakt om de erg vervelende paardenvliegen een beetje weg te houden. Om te douchen en af te wassen moesten we eerst het vuur in de kachel die het water verwarmd aansteken en opstoken. Erg leuk. Heel veel water wordt hier met hout verwarmd.

We dachten dat we de laatste 60 km naar Coyhaique wel even snel zouden doen, maar ook dat viel tegen. Het stormde en we moesten ongeveer 50 km tegen die storm in fietsen. En natuurlijk heuveltje op- heuveltje af, hoe kon het ook anders. Maar deze keer meer naar beneden dan omhoog gelukkig. De weg ging eerst door de heuvels, maar ineens was daar een hele brede vallei met veel landbouwgrond. Daar fietsten we een tijdje doorheen en daarna kwamen we in een wat smallere vallei met mooie rotsen aan de zijkanten. Natuurlijk was er vlak voor de stad weer een klim. Voor elk dorp hier moet je omhoog, en na elk door weer.

Eindelijk rolden we de stad binnen. We waren er nog maar net toen we andere fietsers zagen zitten en die riepen en zwaaiden vol enthousiasme. Bleken Canadezen te zijn die we in de buurt van Cochrane tegen waren gekomen. Maar zij gingen naar het zuiden, dus vreemd dat we ze hier tegenkwamen. Ze hadden pech gehad en omdat ze op een bepaalde dag in Santiago moeten zijn, konden ze niet verder omdat ze dan een alternatieve route moesten nemen en dat kostte nogal wat. Ze hebben dus vanuit Cochrane de bus terug naar Coyhaique genomen en gaan nu een alternatieve route fietsen. Wat toevallig weer!

Zij hadden de Zwitsers en Gijs en Karen ook ontmoet toen ze in Cochrane waren, dus die kenden ze inmiddels ook al. Ze besloten ons te volgen naar het hostal waar je ook kunt kamperen (tip van Nederlanders die we onderweg tegen waren gekomen en die diezelfde tip ook aan Gijs en Karen hadden gegeven) om te kijken of zij daar inderdaad waren. En ja hoor, ze waren er. Het is een heel klein grasveldje dat vol staat met tentjes. Die van ons paste er nog net bij. Na een paar biertjes besloten de Canadezen om hun tentje er ook nog maar tussen te proppen, dus een gezellige en drukke boel. Maar het is wel in de stad en alle echte campings zijn buiten de stad. We moeten nog wat dingen regelen, dus is het makkelijker als je in de stad zelf zit.

Toen alle anderen de volgende dag waren vertrokken, hebben wij onze tent verhuisd naar een betere plek. We konden nog niet naar het postkantoor, want het was zondag dus die was (ook hier) dicht. Dat hebben we vandaag gedaan; 3 kg kleding naar huis gestuurd. Scheelt toch weer een heel stuk. Ook met Linda haar fiets naar de fietsenmaker hier geweest om de spaken van het achterwiel aan te laten draaien. Die zaten erg los. Nu is het weer goed. En natuurlijk veel, gezond en lekker gegeten.

Morgen vertrekken we weer, verder naar het noorden.