Na nog een tijdje getwijfeld te hebben besloten we toch maar om het warme hostal in Puerto Natales te verlaten en weer op de fiets te stappen om naar het nationale park Torres del Paine te fietsen. Toen we een paar kilometer op weg waren, doemden er uit de verte 4 andere fietsers op. Met de fietsers hebben we nog wat tips uitgewisseld over de route. Op een bepaald moment zijn we van de verharde weg afgegaan en een gravelweg ingeslagen naar het nationale park. Deze weg was in het begin vrij goed te fietsen. Zo rond lunchtijd zijn we gestopt bij een restaurantje om een broodje te eten en een cola te drinken. Vanuit de verte begonnen de besneeuwde bergen al op te doemen.

Hoe dichter we bij het park kwamen hoe steiler de heuvels werden, hoe slechter de weg werd en ook hoe harder het begon te waaien. We wisten dat er na een bepaald aantal kilometers een camping moest zijn. Dus na elke steile helling keken we hoopvol naar beneden of de camping al in zicht kwam. Maar dat bleek niet zo te zijn. De hellingen werden steiler (zo’n 14 %) en het begon ook nog te stormen. Daardoor waren een aantal van die hellingen niet meer te fietsen en moesten we lopen en de fietsen duwen. Maar de fietsen zijn erg zwaar, dus toen kregen we last van onze armen en schouders. Bij het eerste en enige vlakke en beschutte plekje naast de weg hebben we toen de tent maar opgezet. We zijn nog niet vaak zo moe geweest, dus dn wat gegeten te hebben zij we maar direct gaan slapen.

De volgende dag zijn we alweer vroeg op de fiets gestapt. De camping was gelukkig niet vlak om de hoek van ons kampeerplaatsje maar zo’n 5 kilometer verderop bij de park ingang. Klinkt natuurlijk vlak bij, maar daar was dat een heel eind; in ons tempo van dat moment nog wel een uur fietsen tegen de storm in. Om het park in te mogen moet je een behoorlijk hoge entree betalen maar daar krijg je wel een prachtige omgeving voor terug! Na wat gegeten te hebben bij de ingang van het park zijn we weer vol goede moed opgestapt. De weg was door de vele auto’s en bussen die door het park rijden niet al te best. En de hevels werden ook niet minder steil… Na 19 kilometer (met een gemiddeld snelheid van ongeveer 10 was dat dus 2 uren later) kwamen we bij een prachtig camping aan. We besloten om op de deze camping te stoppen en onze tent op te zetten. Ons plekje had een prachtig uitzicht. We hadden zelfs een afdakje waaronder onze fietsen konden staan. Na een lekkere warme douche hebben we de rest van de dag ook niet veel meer gedaan. We hebben lekker geluierd en van de prachtige omgeving genoten.

We moesten nog 38 kilometer fietsen naar de camping waar we naar toe wilden. Ook dit klinkt niet heel ver, maar weer was onze gemiddelde snelheid niet veel hoger dan 10 km/u, dus we zijn nog een heel aantal uren onderweg geweest. Net toen we bij een uitkijkpunt kwamen, stopte er ook een bus waar dagjesmensen uitrolden. En natuurlijk zaten daar ook weer Nederlanders bij. Bleek dat een van hen een collega is van Harmien, die we hebben ontmoet toen we op de boot van Porvenir naar Punta Arenas zaten te wachten (de vriend van Harmien, Jan-Willem, is een collega van de moeder van Gijs). Weer super toevallig natuurlijk!

De weg ging weer alleen maar (steil) op en neer, dus het was toch weer een zware dag ondanks de weinige kilometers. We waren blij toen we op de camping aan kwamen. Omdat we moe waren zijn we daar 2 dagen gebleven en hebben die dagen helemaal niks gedaan, alleen maar lekker in de heerlijk warme (en o zo felle en brandende) zon gezeten. Heerlijk! Oudejaarsavond hebben we daar ook doorgebracht; er was niks te beleven dus we zijn lekker vroeg gaan slapen. Ook op deze manier werd het gewoon 1 januari…