Het laaste stukje westkust bracht ons naar Westport. Het is een mooi stuk kust, met tropisch aandoende begroeiing. Ook zijn daar de ‘Pancake Rocks’, een rotspartij met gelaagde rotsen. Door die laagjes lijken het gestapelde pannenkoeken, vandaar die naam.

Vanuit Westport gingen we weer het binnenland in, door de Buller Gorge naar het dorpje Murchison dat bekend is van raften en kanoen. We kwamen er aan op woensdag en hoorden dat er dat weekend een groot feest zou zijn met allemaal raft- en kayakwedstrijden. Helaas hadden we geen tijd om zo lang te blijven. We wilden zelf gaan kayakken in Abel Tasman Nationaal Park en daarna zouden we nog een hele tocht voor de boeg hebben voor we met de boot naar het noordereiland gaan.

De volgende ochtend was het weer aanzienlijk slechter dan de dagen ervoor. Tijdens het ontbijt begon het te regenen. We besloten even af te wachten of het weer droog zou worden. Maar het blijft maar regenen en we besloten te blijven. Een onverwachte rustdag dus. Uiteindelijk werd het droog en het werd nog een prima middag.

Omdat we een dag in Murchison waren gebleven, wilden we proberen om in 1 dag de 130 km naar Motueka te fietsen. De oorpronkelijke bedoeling was 2 dagen, dus zo haalden we weer een dag in. We moesten weer over veel heuvels en een pas, maar daarna ging het meeste naar beneden of was vlak. Het laatste stuk fietsten we langs allemaal fruitboomgaarden; peren, appels en vanalles anders wordt daar geteeld. Het werd een lange dag, maar het was te doen.

Motueka is een heel toeristisch dorp en de poort naar het Abel Tasman Nationaal Park. Van daaruit kun je van alles doen en regelen, met name kayakken en wandelen. Naast de camping zat een kayak verhuurbedrijf, dus daar zijn we de volgende dag naartoe gegaan. Lekker dichtbij, dus makkelijk. We huurden een kayak voor 3 dagen en boekten de watertaxi en campings voor 2 nachten. We zouden met de watertaxi weggebracht worden en dan in 3 dagen terug peddelen. Zo hoefden we niet 2 keer hetzelfde stuk te doen en hadden we wind mee.

We vertrokken de volgende ochtend; we moesten om kwart voor 8 bij het verhuurbedrijf zijn. We kregen een kayak, reddingsvest, sprayskirt, flairs en een pomp en probeerden of alle spullen er in pasten. Dat paste gelukkig. Daarna reden we naar Marahau, waar alle kayaks het water in gaan. Daar kregen we nog een uitleg en konden we de kayak even proberen. Toen alles goed was, werd alles in en op een watertaxi geladen en vertrokken we.

De watertaxi’s worden op karren achter tractors het water ingereden, dat is nodig omdat het water met laag water zo ver weg en zo ondiep is dat ze niet bij de kust kunnen komen. De mensen stappen op de wal in de taxi en die wordt dan door een tractor het water in. Als het diep genoeg is wordt hij losgelaten en kan de motor aan. Heel apart. Ook de kayaks worden op deze watertaxi’s gestapeld.

We werden afgezet op het strand van Onetahuti en vanaf dat moment waren we op onze eigen krachten aangewezen. We pakten alles in de kayak en na de lunch op het strand vertrokken we. We zijn eerst een stuk naar het noorden gegaan voor we naar het zuiden en naar de eerste camping gingen. Het peddelen ging prima en we hadden er prachtig weer bij. We zagen vogels en een aantal hele grote roggen in het ondiepe water bij een strand. De camping kon alleen bereikt worden over het water, dus er waren alleen kayakkers. De meeste campings kunnen ook bereikt worden door de wandelaars die de Abel Tasman route lopen. Na een duik in het frisse zeewater was de dag ook al weer voorbij en kwamen de zandvliegen weer tevoorschijn…

De volgende dag begon bewolkt, maar het klaarde al snel op en het werd weer mooi weer. We peddelden naar onze volgende camping, waar we al vroeg aankwamen. We hebben de tent opgezet en onze spullen achter gelaten en zijn toen het water weer opgegaan. Overgestoken naar een groot eiland waar allemaal zeehonden waren. De meeste volwassenen waren ergens op zee om eten te zoeken, maar er waren nog wel een heel aantal kleintjes. Heel schattig.

Op de terugweg naar de camping stak de wind op. Het begon erg hard te waaien en we hadden (hoe kan het ook anders) tegenwind. De zee werd erg ruw en de golven kwamen van alle kanten en sloegen over de kayak. Het was nog een heel stuk terug. Peddelen tegen die harde wind in was een stuk zwaarder dan zonder wind en we waren blij toen we er waren. ’s Avonds ging de wind weer liggen en werd het weer rustig.

Na nog een nacht op een strandcamping brak de laatste dag al weer aan. De zee was weer kalm en we vertrokken om een uur of 10. We peddelden langs verschillende strandjes en stopten een paar keer om van de zon en het strand te genieten. Een beetje vakantie! Om half 4 waren we weer terug in Marahau en werd de kayak achter een tractor naar de wal getrokken. Met een busje werden we weer terug gebracht naar Motehueka en daar stonden de fietsen en onze spullen nog op ons te wachten.

De 3 dagen op zee waren een leuke afwisseling op het fietsen en voelden een beetje als vakantie. Maar na nog een dag in Motueka om onze voorraden aan te vullen, begint een zwaar stuk van een dag of 6/7 zonder voorzieningen. We fietsen een stuk terug naar het zuiden, naar St. Arnaud, om van daaruit de Rainbow trail te fietsen; ongeveer 100 zware en onverharde kms met een pas van bijna 1400 meter. Aansluitend gaan we via de Molesworth route weer omhoog, naar het noorden. Ook deze route is onverhard en is iets meer dan 200 km lang. Veel op en neer over steile heuvels. De tassen zijn dus erg zwaar door het vele eten dat we bij ons hebben. Tussendoor kun je nog naar Hanmer Springs, maar we willen beide routes aansluitend doen. Dat scheelt een steile klim van zo’n 500 meter uit Hanmer Springs.