Om met al ons spul op het vliegveld te komen hadden we een auto gehuurd. Dat was goedkoper dan met een taxi of een airport shuttle en veel makkelijker dan met de trein. We kregen een enorme auto mee, een Ford Explorer met maarliefst 2 achterbanken.

Toen we die plat legden ontstond er een enorme ruimte en die hadden we ook wel nodig. De dozen met de fietsen moesten er in en de 2 grote tassen met de rest van onze spullen. En het paste ruim! Geen gepas en gemeet dus en we konden zo naar het vliegveld rijden. Het inchecken gaf geen problemen en toen waren we klaar voor vertrek.

De vlucht ging prima, we vlogen in een Boeing 787 Dreamliner; een hypermodern toestel met personal entertainment systems op touchscreens en zelfs handmatig verstelbare verduisterende ramen in plaats van luikjes. Na ongeveer 9 uren vliegen kwamen we aan in Oslo, waar we een aantal uren moesten wachten. Gelukkig was er gratig wifi op het vliegveld… Van naar buiten kijken werden we niet echt vrolijk; het was 5 graden en het regende.

Het laatste stukje naar Schiphol duurde maar kort en om 21:00 uur liepen we door de gate. Het is altijd spannend om op de bagage te wachten, vooral als je aparte bagage zoals fietsen hebt. Zou alles er wel zijn? Ja, alles was er. Ook de fietsen. We konden dus alles gewoon mee naar huis nemen. Het ontvangstcommittee bestond uit familie met bloemen en ballonnen.

Ons huis was versierd door familie, vrienden en buren. Vlaggetjes, ballonnen en welkom thuis versiering hingen overal. Binnen stonden er bloemen en andere kadootjes op tafel. We zijn niet vergeten! Erg leuk om zo thuis te komen.

Na een goede nacht slaap volgden er een heel aantal met niet zo veel slaap. Het was weer wennen om zo veel spullen om ons heen te hebben, vooral ook in de keuken. We hebben 2 jaar met niet meer dan 40 kg aan spullen geleefd, inclusief tent, slaapspullen en kookspullen. Nu hebben we ineens zo veel meer.

In die 2 jaar die we weggeweest zijn is er eigenlijk helemaal niks veranderd. Als we om ons heen kijken zien we nog steeds hetzelfde als voordat we vertrokken. Het is net alsof hier het leven heeft stilgestaan of dat er op de pauze knop is gedrukt totdat we weer terug kwamen. Het is dan ook net alsof we terug zijn gekomen van een gewone vakantie. Maar toch is het anders. In een artikel in het blad van de vereniging ‘De Wereldfietser’ staat de thuiskomst heel mooi en treffend verwoord:

“Zoals wij onderweg in een nieuw land elke keer aftastten en langzaamaan terrein wonnen, zo was het ook de afgelopen dagen, maar dan in eigen stad. Op dag 1 duik ik tussen mijn kleren en ben zo blij met die rode pet die ik vergeten was. Ik snuffel aan mijn eigen spullen, haal herinneringen uit een vorig leven op. Op dag 2 fiets ik door de straten, zonder doel, en kijk, ruik, bestudeer… Ik tast af hoe mensen op mijn fiets reageren, dat deden we onderweg voortdurend. Maar ze reageren helemaal niet. In de winkel ben ik geneigd de winkelbediende in het Engels aan te spreken. En als een Marokkaanse vrouw me bij een geldautomaat in gebroken Nederlands een vraag stelt, geef ik overdreven gesticulerend antwoord. Om dan te beseffen dat al die grootse handgebaren niet meer nodig zijn om me verstaanbaar te maken. Op dag 3 koop ik een agenda. Het besef sijpelt langzaam binnen dat iedereen in dit land al enkele maanden in het jaar 2014 leeft. Ikzelf kom uit een tijdszone waar geen datum bestond. Het was gewoon dag als de zon opkwam, nacht als het donker werd.

Ik beleef de eerste dagen thuis als in een roes. Ik weet niet meer hoe het moet, Belg zijn. Ik doe amper iets. Toch zijn het vermoeiende dagen. En omdat we het afgelopen jaar nooit lang op eenzelfde plek bleven, overheerst ook nu het gevoel dat ik hier even op bezoek ben, straks weer verder reis.

Naarmate de dagen voorbij glijden, dringt een nieuw besef door. Met mijn eerste stappen op Belgische bodem ben ik helemaal niet teruggekeerd naar mijn oude verhaal. Nee, ik ben in een volledig nieuw verhaal terecht gekomen. Want ik kijk met nieuwe ogen naar nieuwe taferelen. Dit Belgische leventje tekent zich plots af tegen een achtergrond van alle wereldfietserervaringen van het afgelopen jaar, de multiculturaliteit onderweg, de politieke invloeden, de internationale betrekkingen wereldwijd, de herinnering aan overweldigend natuurschoon. Nooit zal ik nog op dezelfde manier door Belgie kunnen fietsen als voor deze reis. Want, zoals een vriending me onderweg schreef: wat je eenmaal hebt ervaren, kun je niet meer niet-ervaren hebben.”

Inmiddels hebben we ook al weer een stukje gefietst; het was prachtig weer en wat anders te doen dan een stukje fietsen? Het landschap was bekend; vlak, maar toch ook mooi op een eigen manier.