Panama heeft voor de toerist ongetwijfeld wel wat te bieden; de bounty eilanden in het noorden, de sluizen bij de stad, de surfstranden in het zuiden en de vulkaan Barú in het westen. Maar een echte eigen cultuur is er niet meer.

De oorspronkelijke cultuur is helemaal weggevaagd door de invloed van de Amerikanen die begin 20e eeuw naar het land kwamen om het Panama kanaal aan te leggen. Ze zijn nooit weer vertrokken. Overal hoor je Engels en alles is ver-Amerikaanst; de malls zijn hetzelfde, de huizen zijn hetzelfde en overal McDonalds, Burger King en Subway. Panama stad kon zo een stad ergens in Amerika zijn, eigenlijk kon het hele land zo een staat van Amerika zijn. Eigenlijk is de cultuur van Panama nu de Amerikaanse cultuur. En dat is jammer. Alleen bij de San Blas eilanden zagen we nog een stukje van de eigen cultuur, bij de Kuna.

En Panama is verschrikkelijk om doorheen te fietsen! Er is eigenlijk maar 1 weg die door het hele land gaat en dat is de Panamericana. Je bent dus gedwongen om die te volgen, er is maar 1 plek waar je een klein stukje een andere weg kunt volgen.

De weg is onnoemelijk slecht, met grote gaten, kuilen en scheuren er in. De Amerikanen hebben hem dmv betonplaten aangelegd in de jaren ’50 en ’60 en sindsdien is er niet heel veel meer aan gedaan. Sommige stukken zijn inmiddels geasfalteerd, maar grote gedeelten zijn nog dezelfde betonplaten. En hij is smal, druk en heel lawaaiig. Op heel veel stukken is er geen vluchtstrook, dus moet je op de weg fietsen waardoor je door die gaten en kuilen moet en de (vracht)auto’s vlak bij je langs gaan. En waar er al een vluchtstrook is, is die vaak zo slecht dat er eigenlijk niet op te fietsen valt. Hele stukken waren overwoekerd met onkruid. Maar vooral het lawaai van al die vrachtauto’s was oorverdovend. Het laatste stuk werd het gelukkig iets beter.

Het was weer erg heet en heel plakkerig. Na 10 minuten op de fiets waren onze shirts al weer doorweekt. In ongeveer elk dorpje dat we tegen kwamen kochten we koud drinken, vooral cola en Fanta. Lekker koud en veel suiker! Ook hebben we een keer gelunched bij Subway wat alleen al heerlijk was omdat het zo lekker koud was daarbinnen…

Zo ongeveer elke dag, rond een uur of 4, begon het te regenen en te onweren. Gelukkig waren we dan vaak al klaar met fietsen voor die dag en veilig en droog in een hotelkamer.

De omgeving was ook niet heel interessant. We zagen eigenlijk alleen maar bomen. De weg ging constant op en neer en het landschap veranderde niet echt. Het middelste stuk was wel mooi, met mooie heuvels. De mensen waren ook hier wel heel vriendelijk, ze toeterden en zwaaiden weer onvermoeibaar.

Om de stad uit te komen, moet je over het kanaal. De oude en oorspronkelijke brug, de Puente de las Americas is er nog steeds. Door deze brug over te steken, steek je officieel de grens tussen Zuid Amerika en Midden Amerika over.

Het was ongeveer 500 km naar de grens met Costa Rica en we hebben er 6 dagen over gedaan om er te komen; 4 dagen van ongeveer 100 km en 2 halve dagen met wat minder kilometers. We waren blij dat we er doorheen waren.