Tussen Colombia en Panama is geen weg. Het oerwoud tussen de 2 landen is ondoordringbaar en er is heel veel water. Als je tussen de 2 landen wilt reizen moet je dus op een andere manier de grens over. Er zijn globaal 3 manieren; vliegen (niet duur, maar ook niet echt leuk), met een snelle speedboot zo snel mogelijk naar de overkant (niet duur, maar ook niet echt leuk) of er een leuke mini vakantie van maken en met een zeilschip de oversteek maken. Wij hebben voor dat laatste gekozen. De oversteek zelf duurt niet zo lang, maar er worden nog een aantal dagen bij de San Blas eilanden aan toegevoegd. In totaal was onze tocht 4 dagen.

Wij hadden gekozen voor het schip de Stahlratte, een in begin 20e eeuw in Nederland gebouwd schip dat onder de Duitse vlag vaart. De eigenaar is een Duitse stichting die als doel heeft om het schip te behouden en in de vaart te houden. De kaptitein (Ludwig) is Duitser en ook 2 van de huidige 3 bemanningsleden (vrijwilligers) zijn Duits. De bemanning wisselt en bestaat volledig uit vrijwilligers, behalve Ludwig. Het schip is bekend onder motorrijders en fietsers omdat motoren vervoerd kunnen worden en de fietsen kunnen binnenin het schip staan zodat ze geen zout water over zich heen krijgen. En het schip is bekend om z’n goede eten en service aan boord, maar het is dan ook een Duits schip…

Voor we de haven van Cartagena uitvoeren, werden we getrakteerd op een heerlijk en uitgebreid ontbijt en daarmee was de standaard gezet. De rest van de tocht was het eten ook super lekker en meer dan genoeg. De eerste avond bij de eilanden hebben we gebbq-ed op 1 van de eilandjes en de laatste avond kregen we gebakken vis; die vis hadden we zelf gevangen dmv een lijn achter de boot tijdens het varen. Die hele maaltijd was door de kapitein zelf bereid en smaakte ook weer heerlijk.

De San Blas eilanden is een eilandengroep van ongeveer 360 kleine eilandjes. Sommige zijn bewoond, maar heel veel ook niet. Ze zijn allemaal bedekt met palmbomen en hebben prachtige witte strandjes. Het zeewater er omheen is prachtig diepblauw. Een echt tropisch paradijs dus. Het is een autonome regio binnen Panama waarover de Kuna zeggenschap hebben. De Kuna is een indianenvolk die nog voor een deel leven zoals ze altijd hebben geleefd; ze hebben nog ouderwetse kano’s (evt. met zeil) en wonen in hutjes op de eilandjes. Maar ze hebben ook wel boten met motoren, tv’s, mobiele telefoons en er is zelfs sprake van dat er wifi wordt geïntroduceerd.

Vanuit Cartagena was het 1,5 dag varen naar onze ankerplaats bij de eilanden. Een prachtige plek, tussen een paar eilandjes in zodat we optimaal konden genieten van het tropische gevoel en uitzicht.

De volgende 1,5 dag werden gevuld met luieren/lezen, zwemmen/snorkelen, peddelen, van de boot springen en natuurlijk eten. Niemand wilde het schip daarna meer verlaten…

Er was ook nog wel wat te zien tijdens het snorkelen. Er was koraalrif met verschillende soorten koraal en mooie gekleurde vissen, kreeften, krabben en zeesterren. Er zijn zelfs mensen die een kleine haai hebben gezien en de laatste avond zagen we een gigantische rog naast de boot zwemmen.

De laatste dag voeren we naar Kuna Yala, de ‘hoofdstad’ van de Kuna. De ‘stad’ bestaat uit een paar eilandjes die helemaal volgebouwd zijn met huisjes en hutjes. Daar kwam iemand van de douane aan boord om onze paspoorten te stempelen en daarna werden we met een bootje naar het vaste land vervoerd.

Er stonden al jeeps te wachten om ons naar Panama stad te brengen. We hebben het stuk naar de stad niet gefietst omdat we van andere fietsers hadden gehoord en gelezen dat de weg naar de Panamericana toe niet te fietsen was. Constant op en neer en de heuvels zijn zo steil dat ze niet te fietsen zijn. We hadden geen zin om na een paar dagen zo heerlijk relaxen meteen al weer zo hard te moeten ploeteren voor de kilometers, dus zijn ook wij met een jeep naar de stad gegaan. En toen we de weg zagen waren we erg blij met die beslissing. Die weg was inderdaad zo steil dat het niet te fietsen was. Zelfs de jeep had soms moeite met de steile heuvels. Ook de motorrijders van onze tocht hadden moeite met die heuvels. De fietsen moesten op het dak van de jeep en daar werd de lak niet beter van. We hebben er weer een aantal krassen bij…

Na een aantal uren in de jeep waren we van het paradijs beland in een grote stad met veel drukte en wolkenkrabbers. Even een omschakeling dus…