Het was moeilijk om Tupiza te verlaten, maar we moesten toch weer eens verder. Na 4 zware dagen fietsen kwamen we aan in Potosi. Potosi was ooit de belangrijkste stad op aarde (zelfs belangrijker dan Rome en Parijs) omdat in de bergen er omheen een enorme voorraad zilver werd gevonden.

Nu is er van al dat zilver niks meer over, maar de mijnen zijn nog steeds in bedrijf. Er worden nu verschillende andere delfstoffen gewonnen. Je kunt een tour doen door de mijnen, maar wij hebben er voor gekozen om dat niet te doen. We hebben allemaal verhalen gehoord en gelezen over de erbarmelijke omstandigheden waarin de mannen daar werken. Die omstandigheden zijn niet heel veel veranderd sinds het ontstaan van de mijn. Door de giftige stoffen die zich in de tunnels ophopen krijgen ze na een aantal jaar allemaal longklachten. Het schijnt dat de mannen en jongens binnen 15 jaar nadat ze in de mijnen zijn gaan werken overlijden door longproblemen.

In 2 dagen zijn we van Potosi naar Sucre gefietst, 165 km. De eerste dag ging bijna alles naar beneden en hadden we de storm mee. Dat was weer eens heerlijk fietsen en we konden heel wat kilometers maken!

Toen we ongeveer 15 km voor Sucre waren, dachten we dat we er bijna waren. Maar toen zagen we voor ons allemaal bussen, auto’s en vrachtauto’s staan en er stonden allemaal mensen op de heuvels. Bolivia is berucht om de wegblokkades die hier om de haverklap worden opgeworpen door groepen demonstranten (bijvoorbeeld mijnwerkers) om te bereiken wat ze willen (bijvoorbeeld betere arbeidsomstandigheden). Vlak voor wij Bolivia in kwamen was er een hele serie blokkades geweest die alle belangrijke steden blokkeerden van de buitenwereld. Die blokkades hadden ook nog al een tijdje geduurd. Meestal laten ze fietsers er wel langs, maar dat weet je nooit zeker.

Toen we dichterbij kwamen zagen we allemaal etenstentjes waar volop gebruik van werd gemaakt en de weg was inderdaad afgezet. De politie stond er bij en wilde ons er niet door laten. We begrepen niet waarom, maar gingen dus uit van een blokkade. Het was iets met auto’s en het kon nog wel 1,5 tot 2 uren duren.
We gingen dus maar zitten, in de brandende zon. Na een tijdje kwam er een auto heel hard op de afzetting afgeraced en het zag er niet naar uit dat die zou stoppen. We dachten al dat hij zou inrijden op de afzetting, maar toen sloeg hij ineens af naar rechts, het gravel op. En toen snapten we het; er was een rally! Er kwamen nog meer auto’s en inderdaad, na ongeveer 1,5 uur was het afgelopen en konden we weer verder. Tussen het drukke verkeer, en daarmee vieze uitlaatgassen, van rallyfans in zijn we verder gaan naar Sucre.

In Bolivia is dezelfde situatie als in Nederland: er is een hoofdstad, maar dat is niet de regeringsstad. La Paz is de regeringsstad van het land, maar de hoofdstad is Sucre. La Paz is dus het Den Haag van Bolivia en Sucre het Amsterdam.

Sucre is een erg mooie en leuke stad. Heel veel mooie (witte) gebouwen en kerken en leuke straatjes. De markt is prachtig, we hebben nog nooit zo veel en zulk mooi fruit en groente gezien. Er is hier zelfs een supermarkt, de eerste die we in meer dan een maand hebben gezien. Het is alleen veel leuker (en goedkoper) om naar de markt te gaan.

Na een aantal heerlijke, relaxte dagen in Sucre is het nu weer tijd om verder te gaan. Morgen vertrekken we verder naar het noorden, het volgende doel is Cochabamba (6 dagen fietsen) en daarna La Paz. Als we daar zijn, zijn we Bolivia al bijna weer uit.