Na 2 dagen rust moesten we weer ‘aan de bak’. Want dat bleek het te zijn, de volgende 2 dagen werden weer erg zwaar. We moesten weer een heel eind omhoog, over een top heen. Dat betekende in 55 km 2200 meter omhoog en dat was zwaar.

De eerste 40 km vanaf Salta gingen heerlijk, het ging es iets naar beneden en es iets omhoog maar dat was nauwelijks merkbaar. Maar toen begon de klim. De eerste 10 km nog erg geleidelijk, maar daarna werd het steiler. Toen we uiteindelijk boven waren, was de 2^e dag al voor de helft voorbij. En toen moesten we nog ongeveer 60 km naar Cachi… We dachten dat alles naar beneden zou gaan, maar dat viel wat tegen. Er zat nog een lang recht stuk omhoog in, maar gelukkig ging dat niet heel steil. Daarna een afdaling, maar ook toen waren we er nog niet. Er volgde nog een stuk van 11 km heuvelop, heuvelaf maar toen waren we er toch echt. We zijn er ook maar een dag gebleven om weer even bij te komen.

Vervolgens ging het verder, naar het zuiden, richting Cafayate. Het asfalt hielt op bij Cachi en de weg was in het begin goed maar werd later heel zanderig. Het werd ook weer erg heet, rond de 40 graden. Maar we fietsten dan ook door een woestijn, met allemaal cactussen. Bij het dorpje Molinos, 45 km verder, hebben we maar weer een camping opgezocht. Het volgende dorp was nog eens 40 km verder en we hadden al gehoord dat de weg alleen maar zanderiger en zwaarder zou worden. Dat hebben we dus maar voor de volgende dag bewaard.

En dat was maar goed ook. We zijn de volgende dag vroeg vertrokken om zo ver mogelijk te kunnen komen. We hoopten in Cafayate te kunnen komen, maar dat zou helemaal afhankelijk zijn van de weg. En die bleek inderdaad erg zanderig te zijn. De omgeving was wel erg mooi. Woestijn met cactussen en prachtige rotsformaties en een vallei met een bijna droge rivier. Zo nu en dan een paar huisjes en een kerk, maar ook hele stukken helemaal niks.

1 2 ►

Het werd een lange dag, maar we hebben Cafayate gehaald. Na 85 km ging de zandweg weer over in asfalt, dus toen waren de resterende 28 km naar Cafayate wel te doen. Om half 7 ’s avonds kwamen we daar aan, net voor donker en na 8,5 uur op de fiets. We waren moe, maar blij dat we het gehaald hadden. Nog een welverdiende rustdag!

Cafayate is bekend om de speciale witte wijn die daar gemaakt wordt. Er waren inderdaad allemaal druivenvelden in de omgeving. We hebben de wijn niet geproefd, de eerste avond was het al laat en waren we te moe om naar het dorp te lopen en na de tweede avond moesten we weer fietsen en fietsen en alcohol is geen goede combinatie.

Na die welverdiende rustdag zijn we weer op de fiets gestapt voor de laatste 200 km terug naar Salta. Een aantal kms na Cafayate gingen we een kloof in (Valle de Lerma) waar we pas ongeveer 75 km later weer uit kwamen. Het was daar prachtig! Allemaal mooi gevormde en gekleurde rotsformaties en veel rode aarde, net als in Arizona en Utah in Amerika. De weg ging op en neer, maar gelukkig een heel stuk meer naar beneden dan omhoog. We hadden geen geluk met de wind. Die komt daar normaal eigenlijk altijd uit het zuiden, dus we zouden wind mee moeten hebben. Maar nee, speciaal voor ons kwam de wind deze dagen uit het noorden zodat we wind tegen hadden. En het was een harde wind! Daardoor gingen de afdaling niet zo soepel als we hadden gewilt.

Na 1,5 dag waren we weer terug op de camping in Salta en hebben de tent weer op ons oude plekje opgezet. Weer een dag rust om nog wat laatste dingen te kopen die we vanaf hier niet meer kunnen kopen (zoals pindakaas en nutella) en dan morgen weer de bergen in, eerst naar Jujuy en dan door naar Tilcara om de spullen op te halen die we daar hebben achtergelaten. Vanaf daar de laatste 200 km naar de Boliviaanse grens.