Na de avontuurlijke grens oversteek tussen Argentinië en Chili moesten we er toch aan geloven, de Carretera Austral! Veel over gehoord en gelezen. Volgens de een moest de route nog mooier zijn dan volgens de ander. En over de zwaarte van de route deden horrorverhalen de ronde. Banden, velgen en bagagedragers zouden het zeer zwaar te voorduren krijgen. En dan de regen. Het zou er bijna altijd regenen. Sommige mensen vertelden ons dat ze op de Carretera Austral 3 weken lang regen hadden gehad. Aan de Argentijnse kant is de wind, aan de Chileense kant de regen, hoorden we keer op keer.

Bij de camping in Villa O’Higgins hingen de gescheurde velgen en banden als relikwieën aan de wand. Het zou toch wel eens heftig kunnen worden.

De route was inderdaad behoorlijk zwaar. Er waren heuvels bij die we fietsend niet omhoog kwamen. Duwen dus! Het wegdek was op veel plaatsen ook erg slecht. Zo slecht zelfs dat we zowel tijdens het omhoog fietsen als in de afdalingen dezelfde snelheid wisten te bereiken; tussen de 4 en 10 km per uur… Dit was voor ons een geheel nieuwe en niet bijzonder gewaardeerde ervaring…!

We zijn op sommige (veel!) stukken compleet door elkaar gehobbeld door alle gaten, kuilen, hobbels en heel veel losse stenen zo groot als appels en los grind waar we over weggleden. Van de ongeveer 1000 km die we over deze route hebben gefietst, is 250 km geasfalteerd (hemels!) en maximaal 150 km is goede gravel. De rest is gewoon ronduit erg slecht! Omdat je zo goed op de weg moet letten om niet onderuit te gaan of in een gat te stuiteren, kun je niet veel om je heen kijken en mis je daardoor misschien wel een deel van de omgeving. Dat is jammer.

Normaal zijn we gewend om toch zeker 100 kilometer per dag te fietsen. In Nederland fietsen we dat in een middag. Hier kwamen we met veel moeite vaak niet verder dan 50 tot 60 kilometer per dag met een gemiddelde snelheid van soms nog niet eens 10 km per uur.

De beloofde (en gevreesde) regen hebben we nauwelijks gezien. Op de hele route hebben we anderhalve dag
regen gehad. Maar in plaats daarvan kregen we bijna elke dag temperaturen tussen de 30 en 40 graden voorgeschoteld met een brandende zon waar geen zonnebrand tegen opgewassen was. De wegen werden hierdoor erg stoffig zodat we elke keer dat een auto of bus ons inhaalde werden getrakteerd op hele wolken stof.

Lekke banden hebben we niet gehad. De enige schade die we hadden was dat van beide achtertassen van Linda de achterplaat gescheurd is. De ene is vlak bij een van de ophangpunten afgescheurd waardoor de tas nu eigenlijk los hangt. We hebben hem provisorisch gerepareerd door er een sjorband om heen te doen zodat we wel verder konden fietsen, maar ideaal is het niet. De andere achterplaat is minder ernstig gescheurd; een scheur in het midden die we konden plakken met lijm en tape.

Het stuk route van Villa O’Higgens tot Puerto Rio Tranquilo (het zuidelijke deel) vonden wij het mooist, maar dat was ook het zwaarst. Constant heuvel op, heuvel af waarbij de meeste heuvels toch een stijgingspercentage hadden van rond de 10%, maar er waren ook stukken van rond de 15% bij. Maar een hele mooie omgeving; met besneeuwde bergen, knalblauwe meren, kloven en valleien. Soms kwamen we een hoek om en was de omgeving weer heel anders dan daarvoor. Daarna waren er een aantal stukken die wat saaier waren, maar het was hier wel vlakker. Minder en minder steile heuvels en zo nu en dan zelfs een vlak stukje. Lange stoffige wegen door de bossen heen. Maar ook hier waren wel mooie stukken.

Misschien hebben wij op onze vorige reizen al teveel mooie dingen gezien dat het ons niet meer opvalt. Gedeeltes van de route vonden wij erg overeen komen met Zweden en Noorwegen, maar ook wel met Nieuw Zeeland.

Wat wij ook erg leuk vonden aan de hele route is dat je eigenlijk overal wel kunt wildkamperen. Er zijn veel hele mooie plekken om je tent op te zetten. Ook was overal water te vinden, door de vele meren, rivieren en stroompjes. Dit water is gewoon te drinken, zonder te filteren. Ideaal in onze hete omstandigheden. Het is ook erg lekker om in af te koelen.

Als je, net als wij, van zuid naar noord fietst maar je hebt niet genoeg tijd om de hele route te fietsen, zou je kunnen overwegen om naar Coyhaique te fietsen en vanuit daar naar Puerto Aisen of Puerto Cisnes om daar de boot te nemen naar Chiloe of Puerto Montt.

Al met al was de Carretera Austral zeker mooi om te fietsen maar wel een beetje overhyped.