Vanuit Futaleufu was het 10 km genieten van een goede asfaltweg met maar een paar heuveltjes. Daarna was de Chileense grens en was het afgelopen met de goede weg. Voor de verandering duurde het niet eerst nog minimaal 10 km voordat we bij de Argentijnse grens waren, maar was deze meteen om de hoek. Daarna nog ongeveer 40 km erg slechte weg naar Trevelin.

We dachten ook dat het niet nog warmer kon worden dan de dagen er voor. Weer mis. Het kon wel degelijk nog warmer. Het stuk naar Trevelin was eigenlijk compleet vlak en nogal saai en dus heel erg heet. De temperatuur liep deze keer op naar bijna 50 graden; in de zon, maar daar fietsten we ook… Eigenlijk geen weer om in te fietsen dus, maar we waren nou eenmaal al onderweg en er was daar helemaal niks. Zo nu en dan maar even in de schaduw van een boom gaan zitten was het enige dat we konden doen. Gelukkig was de weg vlak, als het heuvelachtig was geweest was het nog zwaarder geweest.

Uiteindelijk kwamen we dan toch aan in Trevelin, een grotere plaats dan we hadden verwacht. En nog mooier: een grote supermarkt! Camping opgezocht, tent opgezet en naar de supermarkt gegaan voor koud drinken.

De volgende dag was het iets afgekoeld en er was wat bewolking. Vol goede moed op pad, richting het nationale park Los Alerces waar het volgens velen erg mooi moest zijn. De warmte was al snel terug, maar de eerste ongeveer 40 km ging over asfalt dus dat was wel lekker fietsen. Er is een (veel) kortere weg, maar die was onverhard en daar hadden we even genoeg van dus besloten we de verharde weg te nemen. Ondanks dat er een stevige klim in zat, was het geen slechte keuze. Aan het begin van het park een camping opgezocht en geprobeerd in het meer wat af te koelen, maar dat water was koud en inmiddels was het bewolkt geworden en was het stevig gaan waaien.

Droog en hoog

Afbeelding 2 van 6

Droog en hoog/ dry and high

Het weerbericht voorspelde ook niet heel goed weer voor de dag erna. Wat regen. Maar de dag daarna zou echt slecht worden als we de voorspellingen mochten geloven. Het was inderdaad bewolkt, maar we hebben het lang droog gehouden. We zijn door het park gefietst, naar een camping aan het einde van het park. Het is inderdaad mooi; met rivieren, bergen en meren. De weg is heuvelachtig en onverhard, maar wel goed. Op een gegeven moment begon het dan toch te regenen, maar daarna werd het weer droog en kwam de zon er zelfs weer door.

We hadden besloten dat als het de volgende dag echt zou regenen, we gewoon op de camping zouden blijven. Fietsen in de regen als het niet echt hoeft, daar hadden we geen zin in. En ja hoor, het regende inderdaad. En het werd de hele dag ook niet meer droog. We zijn dus lekker in de tent gebleven, hebben (vervolg)routes door de verschillende landen bekeken en gelezen. Een lekkere luie dag dus. Nu een keer een noodgedwongen rustdag door de regen in plaats van de hitte. Weer eens wat anders…

De hele week daarna bleef het regenachtig en fris en daar werden we niet blij van. Na het park was de weg nog een km of 25 onverhard en daarna kwamen we gelukkig weer op asfalt. Via het hippie-dorp (nou ja, het was wel een heel groot dorp inmiddels) El Bolson zijn we over een veel te drukke weg naar Bariloche gefietst. We moesten nog wel even over een pas van 1000m hoog, maar daarna was het redelijk relaxed fietsen naar de stad.

We kwamen de stad nou niet op z’n meest voordelige kant binnen; het leken wel sloppenwijken daar. Het ging steil naar beneden, naar het centrum dat aan het water ligt. Bij het toeristenburo gevraagd om een plattegrond en de dichtstbijzijnde camping opgezocht. Van daaruit kunnen we met de bus naar het centrum.

We moesten naar het postkantoor, want de tentfabrikant had daar ritsen (alleen de sliders) naartoe gestuurd. De ritsen van onze binnentent gaan niet goed meer dicht. Maar daar was geen pakje voor ons. Dat was balen! Maar de volgende dag werd dat nog meer balen, toen we terug gingen om te vragen of ze het pakje niet konden traceren (al geprobeerd via UPS, maar daar was niks bekend). Dat bleek heel simpel te zijn, gewoon het nr. intikken op de computer en daar was het. Maar het bleek bij de douane te liggen, boven het postkantoor. Op zich makkelijk dus, maar het was zaterdag en dan is de douane gesloten! Als die man nou gewoon de dag ervoor had verteld dat het daar zou kunnen zijn…! Nu moeten we hier noodgedwongen blijven tot maandag.

En daar zijn we niet zo blij mee, want we vinden het hier niet zo leuk. Het is druk, toeristisch en (de camping is) hartstikke duur. Maar ja, we willen die ritsen ook graag hebben. Er zit dus niks anders op dan hier, in het regenachtige en koude Bariloche, te blijven. Jammer, want we hebben nu zo’n 3000 km gefietst en hadden gehoopt dat het hier leuk zou zijn zodat we hier een paar dagen konden uitrusten.

Er valt ook nog goed nieuws te melden: de SPOT werkt inmiddels (tot hier was er geen satellietbereik)! Jullie kunnen dus nu via het kopje ‘waar zijn we’ ook daadwerkelijk zien waar we zijn en zien welke vorderingen we maken. Daarnaast hebben we contact met leuke mensen in San Martin de Los Andes (ongeveer 200 km noordelijker), waar we kunnen overnachten als we daar zijn. Dat moet wel een leuke plaats zijn, zodat we evt ook nog een paar extra dagen op een camping kunnen gaan staan om dan eindelijk eens weer een paar echte rustdagen te hebben. Als het weer tenminste opknapt!

Ook hebben we kunnen regelen dat de kapotte achtertassen van Linda worden vervangen. Vaude stuurt nieuwe op naar een adres in Chili. Hopelijk houden deze tassen het langer uit dan 6 weken…

Inmiddels is de zon teruggekeerd en is het al een hele nacht en halve dag droog geweest. Nu de lekkere temperatuur nog terug en we zijn weer blij. Het is hier namelijk nogal koud!