Na die 2 dagen niks doen moesten we toch maar weer verder. Alles in het park is duur en er is niet veel te koop, dus het was tijd om te vertrekken. Gijs en Karen waren inmiddels ook gearriveerd. Zij hadden vanuit Punta Arenas de bus genomen naar Puerto Natales en zijn toen op de fiets verder gegaan naar het park. Daar hadden ze gewandeld en waren ook van plan om de volgende dag weer verder te gaan.

Voor ons lag bijna 290 km niks; alleen maar leegheid en kaalheid. De eerste dag ging nog wel aardig, we wisten een plek te bereiken waarvan we wisten dat we daar konden overnachten bij een politiepost. De eerste 120 km zaten er daardoor op. Ook Karen en Gijs hebben die plek gehaald, dus konden we gezellig samen kamperen. We konden de keuken en de douche gebruiken, dus het was weer best luxe.

De tweede dag was niet bepaald leuk; eerst 65 km met vooral harde zijwind over niet echt goede gravel. Daarna nog 45 km vol tegen de storm in. Dat was gelukkig wel asfalt, maar de heuvels werden er niet minder steil en frequent door.

Op een gegeven moment kwamen we een Braziliaans fietser tegen die ons vertelde dat 22 km verder een lange afdaling voor ons begon. Ongeveer halverwege was een estancia waar we zouden kunnen vragen of we er konden slapen. We zaten er inmiddels al behoorlijk doorheen, maar om langs de kant van de weg in een storm de tent op te moeten zetten was ook niet echt een leuk vooruitzicht. We besloten dus met z’n vieren om toch te proberen om bij die estancia te komen, ook al betekende dat nog 2 uren doorbikkelen. Halverwege zijn we weer gestopt om een tijdje uit te rusten en toen nog even de laatste loodjes tot de afdaling. De gegevens die die Braziliaan ons had gegeven klopten precies; de afdaling begon na 22 km en halverwege was een estancia.

Gelukkig konden we er de tent opzetten en we hebben nog een hele leuke en gezellige avond gehad. We konden douchen en koken bij de gaucho’s (cowboys), dus al weer best luxe. Lekker warm binnen, een heerlijke en warme douche en gezelschap van de gaucho’s. Zoveel spaghetti als toen hebben we nog niet eerder gegeten. Wat hadden we een ‘honger’! Die mannen verbaasden zich er uitgebreid over, over hoeveel eten we klaarmaakten. Ze dachten dat het voor ons vieren was, maar het was dus gewoon voor ons twee-en. Gijs en Karen hadden hun eigen grote pan vol pasta.

Omdat we toch nog 110 km gefietst hadden, hoefden we de volgende dag niet zo ver meer naar El Calafate. Nog ongeveer 55 km, en het waaide bijna niet meer. We zijn heel vroeg op pad gegaan, na afscheid te hebben genomen van de gaucho’s. Vroeg om de wind voor te zijn. ’s Ochtends valt die vaak nog wel mee, maar haalt dan gedurende de dag aan. En het ging op een gegeven moment inderdaad iets harder waaien, maar lang niet zo hard als de dag ervoor.

We waren dus mooi op tijd in El Calafate, waar Patrick en Janneke al op ons zaten te wachten op het terras van de camping. We hadden van de Braziliaan al gehoord dat ze op ons zouden wachten in El Calafate, dus dat was erg leuk. We hadden elkaar heel wat te vertellen en veel informatie om te delen. Toen we een plekje zochten zagen we dat Mel en Chris ook op de camping waren. Wat toevallig weer! Zij waren al een dag of 2 in het dorp, maar hadden eerst in een hostal gezeten. Nu dus verhuisd naar de camping. Gijs en Karen gingen op zoek naar een hostal. We hebben een hele gezellige dag en avond gehad met al die fietsers. Lekker samen gekookt; eindelijk weer eens aardappelen, groente en vlees. Natuurlijk wijn er bij… Dat hadden we ook wel verdiend!

Jammer genoeg moesten Patrick en Janneke de volgende dag weer weg (ze hadden al een dag langer op ons gewacht dan de bedoeling was), maar Mel en Chris bleven nog een dag. Die zijn eergister, ondanks de storm, toch maar op de fiets gestapt naar El Chalten. Vol tegenwind en dat ongeveer 190 km lang… Dat zou 3 of 4 dagen fietsen worden voor hen, maar inmiddels hebben we begrepen dat ze halverwege alsnog op de bus zijn gestapt. Wij hebben besloten dat hele stuk met de bus te doen. We hebben geen zin in 3 dagen volle tegenwind in een gebied waar echt helemaal niks is, alleen maar leegte en kaalheid. Er is 1 estancia en dat is alles. Morgen nemen we de bus en zijn dan in 3 uurtjes in El Chalten ipv 3 dagen. Dan hebben we lekker een paar dagen rust gehad en kunnen we er weer tegenaan. Daar ontmoeten we iedereen weer (Gijs en Karen zijn gister ook op de fiets gestapt en ook 2 Zwitserse jongens die we hier hebben ontmoet zijn die kant op gegaan) en dan gaan we met z’n allen het meest ingewikkelde stuk van de route doen. We moeten een meer over met een boot, aan de andere kant van het meer begint een soort geitenpad van 7 km.

Dit is een smal pad, uitgesleten in de grond dat (voor ons) steil omhoog gaat en waar we dus moeten lopen en de fietsen moeten duwen. Omdat het zo smal is, kan het zijn dat we de tassen er af moeten halen en die apart van de fietsen naar boven moeten brengen; dubbel lopen dus. Mel en Chris zien daar nogal tegenop, dus hebben we besloten om samen te gaan. Ook de Zwitserse jongens leek het verstandiger om bij ons aan te haken. Wordt vast weer een gezellige boel dus. Maar eerst vandaag nog even relaxen hier in El Calafate, waar de zon schijnt, de temperatuur best lekker is en waar we lekker en gezond kunnen eten.