Nadat we ons een aantal dagen tegoed hadden gedaan aan groente, fruit, aardappels, kaas, vlees en vooral brood met Nutella, hebben we El Calafate toch verlaten. Het was best moeilijk, maar onvermijdelijk. Met de bus naar El Chalten duurde 3 uren. Het stormde nog steeds zo hard dat zelfs de bus moeite had met die harde windvlagen. Maar goed dat we met de bus zijn gegaan dus. Mel en Chris zijn halverwege alsnog op de bus gestapt en Gijs, Karen en de 2 Zwitsers zijn na 2,5 dag zwaar vermoeid aangekomen in El Chalten. Het was dus weer een soort reunie daar op de camping.

Het stormde, regende en de camping was nou niet echt super. We besloten dus om de volgende dag meteen door te gaan naar de boot over Lago Desierto. Ondanks dat er nog meer wind werd voorspeld dan dat er al was. De volgende dag was het gelukkig weer mooi weer, maar de storm was er nog steeds. We hebben toch maar alles ingepakt en ons klaargemaakt voor 40 km vol tegen de wind in. Mel en Chris hadden geen zin in die harde tegenwind en besloten nog te blijven en Karen en Gijs wilden nog wandelen in het nationale park. We waren dus weer met z’n 2-en.

Maar dat viel reuze mee! De weg was erg beschut, dus we hadden op zich weinig last van de wind. Alleen zo nu en dan als er een open stuk was of wanneer we een bocht om gingen. Ook was de weg redelijk vlak, de heuveltjes die er waren waren prima te fietsen. We waren mooi op tijd voor de boot van 2 uur. Aan de overkant maar meteen onze stempeltjes bij de Argentijnse douane gehaald. Hoefde dat de volgende dag niet meer. We konden daar kamperen en hebben de tent op een beschut plekje opgezet. Terwijl we lekker in de zon zaten, hadden we een prachtig uitzicht op de bergen aan de overkant van het meer.