Maar de volgende dag moesten we toch echt weer verder. We wilden proberen in Tolhuin te komen, de eerstvolgende plaats op de route. Dat was ongeveer 105 km. En we moesten eerst die gravelweg van de heenreis weer helemaal terug fietsen. Die viel gelukkig vanaf de andere kant mee. Minder steil de heuvels op. Direkt daarna wachtte ons de Garibaldi pas, een pas van 450 meter hoog. Het meeste tegen de aanwakkerende en koude wind in. Na een koude afdaling verwachtten we alleen nog een paar heuveltjes, maar daarna vlak. Nee dus. Het hele stuk van 50 km was weer alleen maar heuvel op, heuvel af. En tegen de wind in, omdat die net nu uit een andere richting kwam dan normaal… Heel erg zwaar.

Onderweg op de pas spraken we een Zwitser die ons vertelde over de bakker in Tolhuin. Daar hadden we al heel veel over gelezen, maar hij vertelde dat je er ook gratis kunt slapen. We wilden dat dus wel erg graag halen, niet alleen voor de gratis overnachting maar ook omdat we inmiddels heel erg nieuwsgierig waren naar die bakker die beroemd is onder fietsers in de hele wereld. Na 8 uur en 15 minuten(!!) op de fiets (en totaal 11 uren onderweg), kwamen we eindelijk (doodmoe) aan in Tolhuin. De bakker was gelukkig snel gevonden en we konden daar inderdaad slapen. Er is een kamertje met een stapelbed en een los bed en een warme douche. Een paradijsje voor ons op dat moment dus! Niet lang na ons kwam er nog iemand, een jongeman uit Buenos Aires die gister uit Ushuaia vertrokken was. We hebben een gezellige avond gehad. Omdat de benen weer erg pijnlijk waren/zijn hebben besloten om ook hier een dag te blijven. In de bakkerij hebben ze heerlijke dingen om te eten, het is er warm en er is gratis internet.