Op hoop van zege en met nog 1 reservespaak over, de volgende dag weer verder gegaan in de hoop de grote en toeristische plaats Antigua te kunnen halen. Daar zit een fietsenwinkel waar ze naar het wiel zouden kunnen kijken en alle spaken weer op dezelfde spanning kunnen brengen. Na 20 km ging het al weer mis; weer een spaak kapot. De laatste reserve er in en gelukkig tot in de volgende grote plaats, Escuintla, kunnen komen. Daar op de bus naar Antigua gestapt voor de laatste 35 km. Dat was een belevenis op zich, de enige keuze die we hadden was een zogenoemde kippenbus. Dat is zo’n bus waar alles en iedereen mee vervoerd wordt. De fietsen en bagage werden op het dak vastgesnoerd en wij zaten met z’n 3en op een bank voor 2. Maar we hoefden in ieder geval niet te staan. De chauffeur reed als een rally coureur, maar we hebben het overleefd. De fietsen en bagage ook, ook al is de draad van Ronnie z’n teller wel dwars doormidden.
We waren blij dat we in Antigua waren, maar nu moesten we wachten op de nieuwe spaken. Die zouden naar Amerika worden gestuurd, waar iemand ze weer mee zou nemen naar Antigua. We zijn een aantal dagen in het dorp gebleven en besloten om een paar dagen backpacker te spelen.
Het meer Atitlan wordt door velen als het mooiste meer van de wereld beschouwd en ligt niet ver van Antigua af. Dagelijks gaan er vele shuttle busjes naar de dorpen langs het meer. Wij dus ook maar in zo’n busje en een paar dagen het leven van een backpacker leven. We stopten alles wat we nodig hadden in een tas en lieten al onze andere bagage en de fietsen achter in het hostel.
Het backpacker leven begon al niet zo goed; het busje was een half uur te laat. Toen eindelijk iedereen opgepikt was zat het busje propvol. De chauffeur jakkerde richting Atitlan en het duurde niet heel lang voordat er een vreemd geluid uit het busje kwam. Een lekke band! Alsof we op de fiets nog niet genoeg lekke banden hadden gehad de afgelopen dagen. Chauffeur onder de auto om de band te verwisselen. De reserveband was niet meer dan een slick, maar dat was nog een geweldig goede band vergeleken bij de band die er onderweg kwam. Die was zo versleten dat het canvas er doorheen kwam; geen wonder dat hij lek was!
Na het verwisselen van de band jakkerden we weer vrolijk verder. Wel door een prachtige omgeving met hele steile wegen. Stiekem waren we blij dat we niet op de fiets zaten. Uiteindelijk kwam het meer in zicht, we hadden er een prachtig uitzicht over vanaf de weg. In het dorp Panajachel stapten we uit. We hadden nog tijd genoeg om daar rond te lopen en van het uitzicht te genieten.
Om in de andere dorpjes aan het meer te komen, kun je over de weg met wederom een shuttle busje. Maar veel leuker is het om over het water naar die andere dorpjes te gaan. Elke dag gaan er vele kleine bootjes (lancha’s) heen en weer tussen de dorpjes. We zijn dus met een bootje naar de overkant van het meer, naar San Pedro, gegaan en de dag erna naar Santiago en daarna weer terug naar Panajachel. Nu hadden we alle kanten van het meer bekeken. Het is inderdaad een mooie omgeving, maar om nou te zeggen dat het het mooiste meer van de wereld is, is een beetje overdreven. Er zijn zoveel mooie meren en waar baseert iemand zoiets op?
Het is een echte backpacker bestemming en er zijn veel hippies en wannabe hippies. Op straat verkopen de vrouwen en hun vaak heel jonge dochters op een nog al opdringerige manier allerhande prullaria. Zelfs zittend in een restaurant ben je niet veilig voor ze. Daarnaast struikel je bijna over de kraampjes met artisania (traditionele artikelen zoals kleden, kleding, armbandjes en maskers). Ze verkopen allemaal ongeveer hetzelfde, dus hoe dat ooit uit kan is ons een raadsel. Ook rijden er heel veel tuk-tuks rond. Je hoeft maar een paar stappen buiten je hotel te zetten en van alle kanten wordt je gevraagd of je een ritje wilt maken. Zodra een van de vele bootjes met toeristen aanmeert bij een dorpje komt het hele dorp in actie. De vrouwen en hun dochters staan er om hun koopwaar aan te bieden, de vaders proberen de toeristen in hun tuk-tuk te krijgen en de zoontjes weten wel een heel goed en goedkoop hotel.
Het meer ligt in de bergen en veel van de mensen die in de bergregio van Guatemala wonen, dragen nog traditionele kleding en spreken nog de oorspronkelijke taal. In de dorpen liepen inderdaad heel veel mensen, vooral vrouwen, in prachtige traditionele kleding. Ook spraken ze onderling een taal waar wij niks van begrepen, met hele andere klanken dan het Spaans. Met name in de plaats Santiago was die invloed erg zichtbaar. Daar liepen ook de mannen in traditionele kleding; een knielange broek en een soort sjaal om de middel.
Na nog een nacht in Panajachel zijn we weer terug gegaan naar Antigua. Deze keer hadden we een hele andere chauffeur, deze reed voorzichtiger en had een veel nieuwer busje. Onze spullen lagen nog op ons te wachten in het hostel. Nu wij nog wachten op de spaken. De vlucht van onze contactpersoon in Amerika is inmiddels 2 keer gecancelled, waarschijnlijk door het hele slechte en koude weer in het noorden van het land. Maar de spaken zijn ook nog niet gearriveerd.
We hebben 2 weken gewacht en de spaken zijn (nog) niet aangekomen. Onze contactpersoon is als het goed is inmiddels onderweg naar Guatemala. Wij gaan daarom ook maar weer verder, zonder reserve spaken. Om wat tijd goed te maken, vertrekken we morgen per bus naar Flores bij de Maya ruines van Tikal. Dat scheelt ongeveer een week fietsen. Daar stappen we weer op de fiets met de hoop dat er niet nog een spaak zal knappen. Dan moeten we de rest van de route naar Playa del Carmen in Mexico ook met de bus doen.