In 6 dagen zijn we van Sucre naar Cochabamba gefietst. Het was weer een zware tocht met heel veel klimmen. De eerste dag ging het meeste naar beneden, dus konden we weer even wennen.

Vanaf toen ging het bijna allemaal omhoog, tot de laatste 85 km naar Cochabamba. Die gingen weer allemaal naar beneden. De weg was niet volledig verhard, vanaf 100 km na Sucre werd het onverhard en zanderig. Zo nu en dan zat er ineens een geasfalteerd stuk tussen en dan werd het weer onverhard. Gelukkig was het over het algemeen geen slechte weg en was het goed te fietsen.

Bij het dorpje Aiquille (na 2 dagen) konden we 2 kanten op: links en rechts. Da’s niet zo bijzonder, maar deze keer moesten we kiezen tussen ongeveer 90 km kinderhoofdjes of ongeveer dezelfde afstand over een onverharde weg waarvan we van het 2e deel helemaal geen informatie hadden. We kozen de onverharde weg, want over kinderkopjes valt (naar onze mening) niet te fietsen zonder de fietsen (en onszelf) te ruïneren.

Het eerste stuk, naar het plaatsje Mizque, ging prima. Het meeste ging naar beneden en de regen hield in totdat we er waren en een kamer hadden gevonden. Het tweede stuk was een ander verhaal. We hadden ergens gelezen dat het 31 km zou zijn naar het dorpje Totora, dus dat zou moeten kunnen in 1 dag. Het toeristenkantoor was niet open, dus daar konden we geen informatie vragen over de weg en de route. De eigenaar van het hostal wist ons wel wat te vertellen en dat was niet bepaald bemoedigend. Ook hij wist niet hoe ver het precies was, hij wist alleen dat we een paar keer een rivier zonder brug over moesten en dat het heel veel (steil) omhoog ging.

Toch nog vol goede moed op weg; hoe de weg ook was, 31 km zou moeten kunnen in 1 dag. We moesten inderdaad een aantal keren een stuk water oversteken, dus de schoenen moesten uit en de slippers (crocs) aan. We waren weer even terug op weg naar de Carretera Austral. Gelukkig was het deze keer lang niet zo lang en extreem, we hoefden alleen maar een stukje (ondiep) water over te steken.

Toen kwamen we bij een aantal wegwerkers die een brug over de rivier aan het maken waren. Volgens hen was het niet 31, maar 52 km naar Totora! Dat was niet zulk goed nieuws, maar je weet hier nooit of de afstanden die je verteld worden kloppen. Afwachten dus maar. Ze wisten ook te vertellen dat we over een pas moesten, dat het daarna weer naar beneden ging en vervolgens weer omhoog.

We fietsten verder en in het begin ging dat heel goed. Het ging wat op en neer, maar niet heel steil. De omgeving was erg mooi, een groene vallei omgeven door hoge rotsen. En er was helemaal niemand. Voor het eerst sinds we in Bolivia zijn hadden we het gevoel dat we echt helemaal alleen waren. Tot nu toe was er altijd wel iemand; ook al dachten we dat we in zo’n afgelegen gebied waren dat er niemand was, dan liep of zat er altijd wel iemand ergens langs de weg.

En toen ging het omhoog, een aantal kms best steil. We moesten inderdaad en pas over en daarna ging het weer een heel eind naar beneden. Op zich natuurlijk lekker, maar we wisten dat we weer omhoog zouden moeten en dat idee was minder lekker. En inderdaad, na een aantal kms ging het weer omhoog. Deze keer met stijgingspercentages die voor ons niet meer te fietsen waren, 6 km lang met een gemiddelde van 10%. We hebben dus een heel stuk moeten lopen, waardoor het totaal niet opschoot. Daarnaast begon de wind ook nog eens aan te trekken tot stormachtige proporties en begonnen de zwarte regenwolken druppen te verliezen. Gelukkig zette die regen niet door.

Eindelijk waren we boven en konden we bijkomen tijdens een stukje afdaling. We hadden geen flauw idee hoe ver het nog was, maar we hoopten op een stuk redelijk vlak terrein. Ook dat viel wat tegen; na de afdaling moesten we nog over een aantal steile heuvels heen voordat Totora echt in zicht kwam. Toen we daar aankwamen was het op een haartje na donker en bleek het feest te zijn waardoor de harde muziek over het hele dorpje schalde. Een kamer gevonden en toen we naar buiten wilden om ergens wat te gaan eten, bleek dat het spoelde. Weer had de regen keurig ingehouden tot we een plekje hadden gevonden.

Totora is een klein dorpje met nog een aantal koloniale gebouwen. De gebouwen rond het centrale plein zijn goed onderhouden en mooi geverfd. Het hotel waar we sliepen was ook een oud koloniaal gebouw met grote, hoge kamers en een trap voor de hoofdingang.

Vanuit Totora was het weer veel klimmen, maar daardoor was de laatste dag een makkelijke dag want toen konden we weer alles afdalen. Binnen 3 uren hadden we de laatste 70 km naar en door Cochabamba afgelegde, inclusief stoppen om iets te eten. In het hostal kwamen we (toevallig) een aantal mensen die we in Sucre hadden ontmoet tegen, dus het was weer direct gezellig.

Cochabamba zelf is niet veel bijzonders. Het is een stad zoals zovelen; druk en lawaaiig. Het weer is hier wel weer heerlijk en alles is hier wel te krijgen.

Omdat de eerste 200 km vanaf Cochabamba richting La Paz weer heel zwaar zijn en de omgeving (vooral na dat stuk) niet heel interessant schijnt te zijn, hebben we besloten de bus te nemen naar La Paz. We waren van plan om alles door Bolivia te fietsen, maar we hebben niet zo veel zin in dit zware stuk zonder dorpjes onderweg. En er komen nog genoeg zware stukken…